Z sieci - blog

Obejrzałem obie realizacje historii słynnego polskiego Dywizjonu. Obie ciekawe. Ale w przeciwieństwie do większości zawodowych recenzentów uważam, że angielska produkcja była lepsza. Niekoniecznie ze względu na kreacje aktorskie, czy odwzorowanie walk w powietrzu. Lepsza była z dwóch powodów scenariuszowych: po pierwsze angielska z całą brutalnością pokazała wredne zachowanie rządu angielskiego po wojnie i niewdzięczność społeczeństwa angielskiego.

Paweł Kukiz w swoim czasie, na początku lat 1990 zasłynął piosenką „Ksiądz proboszcz już się zbliża”. Mogłaby ona być wykonywana jako motyw podłego antykościelnego filmu „Kler”. Dla lepszego efektu politycznego równolegle propagowany był tytuł tamtej piosenki jako „ZChN się zbliża”. Marek Jurek wówczas był członkiem władz Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego i pamiętam z jakim oburzeniem komentował nie tylko treść piosenki i jej „polityczne” ostrze, ale także bluźniercze wykorzystanie melodii uroczystej pieśni kościelnej „Pan Jezus już się zbliża”. Po latach p.

Nieprzyjemną sensację wzbudził fakt, że przy podpisywaniu wspólnego dokumentu w Białym Domu p. Donald Trump siedział, a p. Andrzej Duda stał. Moim zdaniem, sprawa ma proste wyjaśnienie: tam był tylko jeden fotel, a p. Trump to człowiek starszy, więc p. Duda, człowiek dobrze wychowany, który zawsze w tramwaju, autobusie, czy gdzie indziej, osobom starszym miejsca ustępuje, więc i tu nie skorzystał z praw gościa i starszemu człowiekowi miejsca ustąpił. Komentatorzy prasowi i politycy tego gestu naszego Prezydenta nie docenili.

Do polityki społecznej zawsze zgłaszałem dwa zastrzeżenia – że wprowadza progi dochodowe w polityce prorodzinnej oraz że preferuje samotne matki (lub samotnych rodziców). Rzecz nie tylko w tym, że w obu przypadkach potrzebna jest weryfikacja stanu rzeczywistego – a zatem procedur kontrolnych i urzędników do ich wykonywania. Ważniejsze to, że stymuluje niepożądane zachowania społeczne: zabija inicjatywę do starania się o wyższe dochody z własnej działalności jako pracownicy lub przedsiębiorcy oraz zachęca do separacji, „związków partnerskich”, a nawet do rozwodów „na niby” lub naprawdę.

Przy okazji rocznicy wkroczenia Armii Czerwonej do Polski i zaboru wschodniej części naszego kraju przez Związek Sowiecki warto przypomnieć, że był to pierwszy akt zniewolenia naszego kraju trwającego aż do roku 1989. Oraz to, że granica wyznaczona przez układ niemiecko-sowiecki jest nadal wschodnią granicą Polski. Wojska rosyjskie opuściły terytorium Polski 17.września 1993 r. Utrata Kresów Wschodnich i niewola naszej Ojczyzny były efektem zdrady naszych sojuszników.

Był czas, kiedy obsługa zapewniana przez naszego narodowego przewodnika była tak niskiej jakości, że jego skrót LOT dość powszechnie złośliwie rozwijano jako Lot of Troubles czyli „mnóstwo kłopotów”. Dotyczyło to punktualności (jej braku), komfortu przelotu i serwisu. Ostatnio wszystko to bardzo się poprawiło. Ale czy na pewno? W Wiedniu w czasie konferencji znajoma funkcjonariusza publiczna wysokiego szczebla bardzo zdenerwowana opowiadała mi o zdenerwowaniu pasażerów, którzy z jakichś niejasnych powodów (opóźnień w załadowaniu bagażu?!) czekali ponad 2 godziny na wejście na pokład.

11-09-2018 Amnesty International – odejście od oryginalnej misji?

Przypadkowo spotkany na Dworcu Łódź Fabryczna Ukrainiec powiedział mi, że przyjechał z miasta, które od niedawna nazywa się KROPYWNYCKI. Sprawdziłem w Internecie. Rzeczywiście takie miasto istnieje. Znajduje się w obwodzie (województwie) kirowohradzkim, w centralnej Ukrainie, nad rzeką Inguł (dopływem Bohu) i ma ponad 233 tys. ludności. W swej historii kilkakroć zmieniało nazwę. Do 1924 – Jelizawietgrad, w latach 1924-34 Zinowjewsk, w latach 1934-39 Kirowo, w latach 1939-2016 Kirowohrad i od 2016 – Kropywnycki. Pierwsza nazwa została nadana dla uczczenia carycy Elżbiety w XVIII w.

Jedna z łódzkich szkół, „na wniosek Rodziców i Dyrekcji” ma otrzymać imię naszej Noblistki, Wisławy Szymborskiej. Otóż uważam, że Jej poezja jest wspaniała i godna najwyższego uznania (no może za wyjątkiem pień pochwalnych na cześć Stalina – bo i to jest w Jej dorobku) i zasługuje na to, by być w kanonie dzieł literatury polskiej na poziomie szkoły podstawowej i średniej. Że każdy Polak, uważający się za „jako-tako ogładzonego” powinien znać przynajmniej jeden Jej utwór, a ten kto uważa się za inteligenta, musi znać cośkolwiek więcej. Tyle o Je twórczości.

Otrzymałem Program Obchodów 74. Rocznicy Likwidacji Litzmannstadt Ghetto

Zdziwił mnie brak słów „przez Niemców” w tytule. W tym roku wobec różnych zdarzeń na świecie takie wskazanie autorów Zagłady byłoby co najmniej pożądane. Mam też i inne uwagi. Oto Program:

Uroczystości główne 29 sierpnia 2018 r. / środa

11:00 Uroczystości religijne na cmentarzu żydowskim (zapalenie zniczy). Miejsce: Cmentarz żydowski, ul. Bracka 40. Marsz pamięci z cmentarza żydowskiego na Stację Radegast. Trasa: ul. Zmienna – ul. Inflancka – Stacja Radegast.

Mój ulubiony opiniotwórczy tabloid znowu „rozpłakał się” nad losem czołowych postaci polskiego filmu – dziś na emeryturze. Okazją stały się zapowiedziane podwyżki emerytur. Zestawił je z „ogromnymi podwyżkami” emerytur znanych posłów. Podał też jakie wysokości są emerytury jednych i drugich. Wszystko w „sosie” skandalu. Nie jestem ani posłem ani aktorem filmowym, ale swoje zdanie w tej sprawie mam. I mam pytanie: jakiej wysokości składki płaciły gwiazdy naszej scen i ekranu (także małego), gdy zarabiały znacznie więcej nawet niż Marszałek Sejmu i Redaktor Naczelny tabloidu?

Poprawność polityczna forsuje tezę, że homoseksualizm jest po prostu jedną z orientacji seksualnych, co najmniej równoprawną (bo w gruncie rzeczy uprzywilejowaną i specjalnie promowaną) innym. Homoseksualizm wg zwolenników tej nowej lewicowo-liberalnej „religii” nie jest żadnym odchyleniem od normy, żadnym zboczeniem, lecz normą i to bardziej godną szacunku i uznania niż heteroseksualizm. Ktoś, kto na wzór imprez akcentujących dumę z praktykowania homo (gay pride) chciałby zorganizować (hetero pride) zostanie uznany za propagatora mowy nienawiści i pomówiony o kryptofaszyzm.

Uczeni amerykańscy biją na alarm. Średni wskaźnik inteligencji IQ z pokolenia na pokolenie maleje. Przypuszczam, że to nie tylko fenomen amerykański. Głupieje ludzkość. Za podstawową przyczynę tego procesu uznali „fonoholizm”, czyli uzależnienie od telefonów komórkowych. Z codziennych obserwacji wynika, że czy to w górach czy nad morzem, w kraju czy za granicą typowa dziewczyna czy chłopak od kilku lat począwszy większość czasu spędza z nosem w telefonie. Nieważne krajobrazy, nieważne zabytki, nie ciekawi są miejsc i ludzi. Nierzadko widać dwoje młodych ludzi w kawiarni.

Sezon wakacyjny powinien skłaniać do spokojnych przemyśleń – także Panie Posłanki i Panów Posłów. Choćby tylko na temat tego jak wygląda Sejm na ekranach telewizorów i w internecie. Czasem mam wrażenie, że zachowują się oni jak rybki w akwarium, które tak dalece oswoiły się z przezroczystością ścianek, że nie reagują na zbliżanie się tych, którzy im się przyglądają. Nie przejmują się tym, że ich potencjalni wyborcy widzą ich czytających gazety, grających na laptopach, rozmawiających przez komórki lub jedzących i pijących na Sali Obrad.

Policja wdrożyła „Akcję TIR”. Polega ona na karaniu kierowców ciężarówek za jazdę lewym pasem na autostradach i drogach szybkiego ruchu. Każdy, kto korzystał z tych dróg, zwłaszcza jako kierowca lub pasażer samochodu osobowego pamięta ten koszmar, gdy dwie potężne ciężarówki kilometrami jechały obok siebie – jedna z szybkością o 5 km większą niż druga, a obie znacznie wolniej niż przepis pozwala samochodom osobowym. Nie trzeba było długo czekać i za nimi narastał „ogon” a następnie korek samochodów wszelkiej maści.

Są co najmniej dwa powody, by zakazać na terenie Polski zasłaniania twarzy. Pierwszy powód to utrudnienie działania przestępcom i chuliganom. Drugi – bo coraz częściej na ulicach polskich miast pojawiają się panie z zakrytymi twarzami. I zapewne będzie ich przybywać. Za jakiś czas będzie ich tak wiele, że wraz ze swymi mężami, ojcami i synami będą stanowić wystarczająco silną i zdyscyplinowaną grupę wyborców, że znajdą się takie partie, które będą zabiegać o ich głosy w wyborach.

Pani Prezydent m. Stołecznego Warszawy rozwiązuje legalną manifestację oraz nie pozwala na defiladę wojskową w centrum miasta w Rocznicę Bitwy Warszawskiej – Dniu Wojska Polskiego. Pan Prezydent Gdańska nie życzy sobie władz państwowych na Westerplatte 1. Września. Oboje zdają się zapominać, że Warszawa i Gdańsk są miastami polskimi leżącymi na terenie Polski.

Rocznica zwycięskiej dla Polski Bitwy Warszawskiej jest okazją nie tylko do przypomnienia jej ogromnego znaczenia w historii Europy i świata, a przede wszystkim dla losów naszego państwa i narodu, lecz także okazją do przypomnienia historii zdrady narodowej związanej z wysługiwaniem się bolszewickim agresorom. Gdy Armia Czerwona maszerowała na Warszawę, Komitet Centralny Rosyjskiej Partii Komunistycznej podjął decyzję o przekształceniu tzw. „Biura Polskiego” w polski rząd. Pierwszą siedzibą zdrajców-uzurpatorów był Smoleńsk.

Katolicka Agencja Informacyjna (KAI) poinformowała, iż z inicjatywy posła Jana Klawitera (niezrzeszony) Sejm podjął prace nad ustanowieniem państwowego Święta Chrztu Polski 14.kwietnia. Tego dnia 1050 lat temu Mieszko I, książę Polan, wraz ze swoim dworem i drużyną przyjął w imieniu swego kraju i naszego narodu Chrzest Św. W sensie politycznym skutkowało to włączeniem naszego kraju w krąg cywilizacji zachodniej i międzynarodowym uznaniem naszej państwowości. Wnioskodawcy nie postulują dnia wolnego.

Z komunikatów sejmowych i rządowych wynika, że zapadły już wszystkie kluczowe decyzje w sprawie przekopania Mierzei Wiślanej. Określono już miejsce przekopu i przebieg toru wodnego z Zatoki Gdańskiej do przekopu i od przekopu do portu w Elblągu. Wiemy, że przekop będzie miał 1300 m długości 60-120 m szerokości i 6,5 m głębokości. Przekop zlokalizowano w terenie niezamieszkałym, na obszarze należącym do Lasów Państwowych. Zabezpieczono pieniądze w budżecie i podjęto stosowną „specustawę”. Zatem?

Pan Prezes Wiesław Włodarski wyemitował na użytek mieszkańców USA spot, w którym b. mistrz świata wagi ciężkiej w boksie Mike Tyson, z biało-czerwoną opaską na ramieniu składa hołd bohaterstwu Powstańców Warszawskich. Uważam to za świetny pomysł. Mike Tyson jest, mimo przestępstwa, za które już odbył karę, idolem wielu Amerykanów.

Jak co roku odżywają spory o sens Powstania i jego skutki. Zwolennicy twierdzą, że było nie do uniknięcia wobec nastrojów i oczekiwań ludności stolicy członków Armii Krajowej oraz było aktem „ostatniej szansy” na obudzenie sumienia opinii publicznej w USA i Wielkiej Brytanii wobec jałtańskiej zdrady przywódców mocarstw zachodnich. Przeciwnicy twierdzą, że szanse na zwycięstwo były zerowe i raczej należało zachować potencjał młodej inteligencji. Otóż wątpię.

1. „Marsz głodowy” jako manifestacja był wielkim sukcesem organizacyjnym łódzkiej „Solidarności”. Był największym masowym protestem w kraju od czasu Sierpnia ’80. Wyprowadzenie ludzi na ulice stanowiło nowy etap konfliktu społeczeństwa z komunistyczną władzą. Władze spełniły część postulatów protestu. Przejściowo rozładowaniu uległo napięcie społeczne. Prestiżowo był to wielki sukces „Solidarności”. Wydarzenie odbiło się szerokim echem w mediach na całym świecie.

Gdy się wydawało, że z władzami już wszystko zostało ustalone i „dopięte”, pojawił się problem „przekraczający kompetencje Działu Interwencji”. Mianowicie Komenda Milicji wróciła do problemu odpowiedzialności za „akty chuligaństwa”, jakie na marginesie masowej manifestacji mogą się zdarzyć. Przytaczali przykład jakiejś grupy chuligańskiej (dziś zostałaby nazwana „kibolską”), która rozbiła wystawę sklepową i zaczęła rabować, aż oddział milicji przy użyciu „ciężkiego pałowania” opanował sytuację. Andrzej Słowik sprawę postawił ostro: „żadnych mundurowych na trasie manifestacji.

Marsz głodowy na nowo pisany

Rola kobiet w konspiracji, powstaniach i rewolucjach w Polsce nie została dotąd należycie opisana. Nie chodzi mi o takie ewenementy jak Emilia Plater – dowódca oddziału powstańczego w przebraniu, ale o coś zupełnie innego. Powiem w pewnym skrócie: jeśli przychodziłem na spotkanie z „zakonspirowaną strukturą” i widziałem, że w mieszkaniu nie ma kobiet – to szybko stamtąd się wynosiłem. Instynkt i rozum podpowiadały mi, że to struktura fałszywa i być może SBcka pułapka. Dzięki takiej taktyce udało mi się uniknąć „wpadki” w okresie działalności po wyjściu z więzienia.

Wczoraj pisałem o tym jak program socjalny AFDC w Stanach Zjednoczonych z małego, przejściowego, tymczasowego przeobraził się w wielki i stworzył potężną grupę dziedzicznych uczestniczek-beneficjentek: bezżennych matek, niepracujących i ubogich. Stanowiły już one tak duży potencjalny elektorat, że zainteresowała się nimi amerykańska lewica – w tym lewica Partii Demokratycznej. Świadczenia rosły, a bodźce do ustabilizowanego życia rodzinnego oraz do dbałości własny los wygasały.

Szczególnie często tak się zdarza w polityce socjalnej. Najbardziej wyrazistym tego przykładu był system znany pod skrótem AFDC, a stworzony w latach 1930ych w… USA. Powinno się o nim nauczać na wszystkich kierunkach nauk społecznych na całym świecie – zwłaszcza w Polsce. Wielki Kryzys uderzył w Stany Zjednoczone nieoczekiwanie – nie tylko dlatego, że oznaczał koniec mitu „kraju nieograniczonych możliwości”, ale także dlatego, że nie było tam ani ubezpieczeń na wypadek bezrobocia, ani nawet systemu rentalno-emerytalnego.

Zapewne jeszcze wielu z nas pamięta, jak to dyplomowani ekonomiści na usługach korporacji biznesowych w mediach (bo innych tam nie zapraszają) wypłakiwali z ekranów straszliwe prognozy straszliwych skutków zakazu handlu w niedzielę – zwłaszcza dla tzw. „galerii” i „sieciówek”. Społecznym skutkiem miał być gwałtowny wzrost bezrobocia w handlu. Tymczasem Dziennik Łódzki i inne publikatory (a nawet „kartkowe” ogłoszenia na drzwiach sklepów) donoszą o braku sprzedawców, kasjerów i magazynierów i innych pracowników, a nawet o chęci zatrudnienia kierowników i zastępców kierownika.

Mój ulubiony tabloid Superexpress zamieścił żałosne narzekania na smutny los celebrytów. Przyznaję – niektórych z nich bardzo lubiłem na scenach i nadal mam ciepłe wspomnienia o ich dawnych występach na scenach, na estradach i w filmach oraz w TV. Do Sławomira Świerzyńskiego, przedstawianego jako „cesarz disco polo” nie mam specjalnego nabożeństwa, choć przyznaję, że „Wszyscy Polacy” była przebojem sezonu, a „Majteczki w kropeczki” zdominował wesela, na których byłem gościem. Natomiast Beatę Tyszkiewicz, Jana Nowickiego, Krzysztofa Cugowskiego i Alicję Majewską uznaję za swoich „idolów”.