Artykuły czytelników i redakcji

Tym przestępstwem było dezinformowanie polskiego społeczeństwa prowadzone przez oficjalną państwową propagandę we wrześniu 1939 r.

Ówcześni dziennikarze mogą być jednak przynajmniej w pewnej mierze usprawiedliwieni, ponieważ we wrześniu 1939 r. funkcjonujące w warunkach cenzury wojennej gazety musiały przedrukowywać oficjalny przekaz polskiego ministerstwa informacji propagandy oraz wojskowego Biura Koordynacji Propagandy.

To instytucje państwa, już zresztą wówczas jedną nogą w Rumunii, odpowiadały za oszukiwanie społeczeństwa do ostatniej chwili, a nie redaktorzy tytułów prasowych.

Każdy z nas chyba słyszał o krakowskich stańczykach. To najbardziej typowa, a może najbardziej archetypowa grupa konserwatystów w polskiej historii. W 1848 r., w reakcji na rewolucyjne masońskie przesilenie wstrząsające Europą zwane bałamutnie Wiosną Ludów, zaczęło wydawać gazetę, której tytuł na prawie wiek stał się drugim imieniem stronnictwa – „Czas”. W 1869 r. kilku jego młodszych działaczy opublikowało zbiór „Teka Stańczyka” i od tej pory konserwatystów krakowskich nazywano stańczykami.

Najnowszy film dokumentalny Grzegorza Brauna wyprodukowany przez Włodzimierza Skalika, stanowi swoiste antidotum na inspirowaną przez Anglosasów i Chazarów prowojenną propagandę trawiącą ludzkie umysły. Z tego też powodu, media głównego nurtu postanowiły przemilczeć powstanie filmowego dzieła pt. „Gietrzwałd 1877. Wojna światów”.

Punktem wyjścia filmu są objawienia Matki Bożej w Gietrzwałdzie, które miały miejsce latem 1877 roku. Równolegle w gabinetach wielkich tego świata rozgrywała się geopolityczna gra mocarstw.

Piszę ten artykuł z wielkimi obawami. Po tekście o fatalnej decyzji o Powstaniu Warszawskim ktoś insynuował mi wychwalanie pod niebiosa Stalina, chociaż człowiek inteligentny bez trudu mógł dostrzec, że pisałem ten tekst z punktu widzenia realizmu politycznego. Pomieszał epoki i różne wydarzenia historyczne. Np. poruszył kwestię operacji polskiej NKWD, chociaż w ogóle nie pisałem o wydarzeniach sprzed II wojny światowej. Postawę realizmu politycznego można dostrzec w stwierdzeniu „mimo faktów dokonanych podczas wojny”.