Z sieci - blog

W swoim czasie Łódź, przy współdziałaniu Pabianic i Zgierza wystąpiła do UE z projektem budowy „tramwaju regionalnego” mającego połączyć te trzy miasta. Unia ten projekt zaakceptowała. Ale jak przyszło do realizacji, to okazało się, że Pabianice są „bankrutem” i nie są w stanie dać swoje cząstki. Zgierz owszem, uchwalił co trzeba (jak się radnym wydawało), ale za chwilę… Za chwilę okazało się, że nie doliczyli VATu. Następnie uznali, że tych „dodatkowych pieniędzy to już nie dadzą”.

Polskie publikatory doniosły, że podczas uroczystości w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN w Warszawie kolejnych 16 Polaków zostało uhonorowanych pośmiertnie medalami SPRAWIEDLIWY WŚRÓD NARODÓW ŚWIATA. Takie medale przyznawane są przez izraelski Instytut Yad Vashem, a wręczane zazwyczaj przez Ambasadora Izraela. Warto przypomnieć, że do 1.stycznia 2018 r. za ratowanie Żydów w czasie okupacji niemieckiej odznaczonych zostało 26.973 osoby, w tym 6.863 Polaków. Warto też przypomnieć, że tylko na terenie okupowanej Polski pomoc Żydom karana była przez Niemców śmiercią.

W Łodzi przed wojną funkcjonowało ponad 250 synagog i żydowskich domów modlitw. Najokazalszą z nich była Wielka Synagoga zbudowana z funduszy łódzkich fabrykantów, m.in. Izraela Poznańskiego, Joachima Silbersteina i Karola Scheiblera. Synagoga przeznaczona była dla żydowskich spolonizowanych elit gospodarczych. Wstęp umożliwiały tylko specjalne przepustki. Kazania odbywały się w języku polskim, a w narodowe święta polskie odbywały się w niej uroczystości patriotyczne. Mieściła się przy ul. Spacerowej 2 (obecnie al. T. Kościuszki 2).

Wiek XX podał w wątpliwość tabu obowiązujące od niepamiętnych czasów: w czasie wojen nie zabija się kobiet i dzieci. To się skończyło, bo gdy kobieta bierze broń, by zabijać, to jest żołnierzem, a nie kobietą. Bo gdy dziecko bierze broń, by zabijać, to jest żołnierzem, a nie dzieckiem. I przeciwnicy (czy wrogowie) mają moralne prawo do ich zabijania w walce. Dlatego, gdy patrzę w Warszawie na pomnik „Małego Powstańca” z bronią i w za dużym hełmie, to myślę o odpowiedzialności tego, kto na to pozwolił.

Celnicy i nauczyciele są niezadowoleni ze swoich dochodów i planują protest. „Wieść gminna” głosi, iż chcą to uczynić w modny ostatnio sposób, czyli „idąc na chorobowe”. Uważam, że każda grupa pracownicza ma prawo upominać się o swoje dochody. Ważną część swego życia poświęciłem, by pracownicy mieli prawo do protestu, a nawet do strajku. Nie zgadzam się jednak na oszustwo. Nie godzę się na to, by lekarze wystawiali „lewe” zaświadczenia, bo chcę wierzyć w uczciwość w tych, do których udajemy się, by ratować nasze zdrowie i życie.

W dniu 15 listopada 2018 roku, pod przewodnictwem Jego Eminencji, Wielce Błogosławionego Sawy, Prawos­ław­ne­go Metropolity Warszawskiego i całej Polski odbył się Św. Sobór Biskupów Polskiego Autokefalicznego Koś­cio­ła Prawosławnego. Komunikat Kancelarii Soboru głosi, iż „zapoznano się z dokumentami nadesłanymi z Patriarchatu Ekumenicznego dotyczącymi spraw administracyjnych i przyjęto je do wiadomości.” Tytuł Patriarchy Ekumenicznego przysługuje Patriarsze Konstantynopola jako „duchowemu przywódcy Prawosławia, pierwszemu wśród równych”.

FD Roosevelt, Prezydent USA ma w Centrum Łodzi ulicę swego imienia. Nie została ona poddana „dezubekizacji” ani „dekomunizacji”, bo przecież nie był ani sowieckim najeźdźcą ani polskim kolaborantem okupantów naszego kraju. Wyrządził Polakom i Polsce znacznie więcej krzywd niż jakikolwiek kapuś czy kolaborant. Z dokumentów znanych historykom i przez nich cytowanych wynika jasno, że z pełną świadomością wydał Polskę Stalinowi.

Dla korupcji nie znajduję usprawiedliwienia. 6 lat byłem ministrem, 9,5 – Prezydentem wielkiego miasta i żadna afera korupcyjna do mnie się nie „przykleiła”. Ale przestrzegałem kilku prostych zasad, wśród których zasadniczą była ta, że z interesantem nie rozmawia się „w cztery oczy” – ani w urzędzie, ani gdzie indziej. I nie umawia się na spotkania „w ustronnych miejscach”.

Express Ilustrowany zamieścił na 1 stronie zdjęcie z uroczystości w czasie przerwy w obradach Rady Miejskiej w Łodzi. Powtórzył je na s.6 w większym formacie. Towarzysząca mu notatka informuje, że Rada świętowała szampanem (bezalkoholowym) i tortem z herbem Łodzi zakończenie swej kadencji. Na pierwszym planie widać p. Tomasza Kacprzaka, Przewodniczącego Rady z dwoma kieliszkami owego szampana w obu rękach.

8.listopada w opiniotwórczym dzienniku Rzeczpospolita opublikowany został artykuł „obawiają się o godło” autorstwa Wiktora Ferfeckiego. Autor stwierdza w nim m.in. że wielu heraldyków jest zdania, iż na koroną Orła, naszego godła, powinien pojawić się krzyż. Krzyż był nad polskim Orłem do r. 1927. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego ustami p. Anny Bocian stwierdziło, że nie planuje takiej zmiany. W sprawę zaangażował się p. Andrzej Jaworski, b.poseł PiS.

Decyzja p. Prezydent m.Warszawy o zakazie demonstracji patriotycznej 11.listopada wywołała wiele komentarzy, na ogół pełnych zdziwienia. Myślę, że sprawa jest dość prosta: p. HG-W wybrała właśnie za co chce „cierpieć prześladowania”. Grozi jej odpowiedzialność za udział w procederze zwanym reprywatyzacją kamienic – z korzyścią dla jednych a wielką krzywdą dla innych. Sądzę, że p. Prezydent postanowiła, że będzie „prześladowana za walkę z przejawami neo-faszyzmu, neo-nazizmu itp., itd.” A że kosztem nas wszystkich, naszego kraju? No, cóż…

Jerzy: https://jerzykropiwnicki.wordpress.com/

W niedzielę przypomniano b.ważną datę z historii Polski. Sto lat wcześniej, 4.11.2018 na Jasną Górę wkroczył oddział Polskiego Wojska pod dowództwem kpt. Artura Wiśniewskiego. Wraz z zakonnikami wywiesił na wieży kościelnej biało-czerwoną flagę. Był to widomy znak wyzwolenia duchowej stolicy naszego narodu. W tę niedzielę na Jasnej Górze odbyła się uroczysta msza św. upamiętniająca tamten fakt. Następnie w jednej kaplic wmurowana została tablica ufundowana przez NSZZ „Solidarność”. Wiem, że wielu z Czytelników mojego bloga wie o tych faktach.

Policjanci w ramach protestu „biorą” druki L-4 i „idą na chorobowe”. Zwolnienia wystawiają im lekarze. Lekarze nie odmawiają prośbom policjantów tak, jak nie odmawiali tej „przysługi” swoim kolegom. Przykro. Bo od lekarzy oczekuje się wiarygodności i uczciwości, a policjanci są „stróżami prawa”. Nie można takich zachowań tłumaczyć „wyższą koniecznością”, policjantom za strajk nic poważnego nie grozi – ani śmierć, ani więzienie… Chcą wyższych dochodów. Zgodnie z prawem wolno im się tego domagać.

Spór między Moskwą a Konstantynopolem o Patriarchat Kijowski może mieć bardzo przykre konsekwencje dla rosyjskich mnichów żyjących na Świętej Górze Athos (ros. Afon). Do prawosławnych zakonników rosyjskich należy m.in. potężny Monaster św. Pantelejmona oraz podporządkowany mu, największy z athoskich mnisich domów zakonnych „II kategorii”, skit św. Andrzeja. Mnisi zamieszkujący Świętą Górę mają – na podstawie umowy Grecji z Patriarchą Konstantynopola i rozstrzygnięć prawa greckiego – przyznane obywatelstwo Republiki Greckiej. Ich duchowym zwierzchnikiem jest Patriarcha Konstantynopola.

Konsultowani przez Komisję Europejską mieszkańcy UE w przytłaczającej większości (84%) wypowiedzieli się przeciw zmianom czasu z letniego na zimowy jesienią i z zimowego na letni wiosną. Zatem Komisja Europejska podjęła taką decyzję. Ogłosi ją Przewodniczący KE Jean-Claude Juncker w dorocznym orędziu na początku przyszłego roku. Potem musi się w tej sprawie wypowiedzieć Parlament Europejski. Ostateczną decyzję musi podjąć Rada Europejska, składająca się z Premierów państw członkowskich. Każdy z krajów powinien wypowiedzieć się, czy wybiera czas letni, czy zimowy.

Związek Regionalnych Portów Lotniczych prognozuje, że rok 2018 będzie rekordowy dla polskich lotnisk regionalnych. Do października zanotowały one w sumie wzrost liczby pasażerów o ponad 17%, czyli o 3,2 mln osób w stosunku do roku ubiegłego, w sumie obsługując ich 21,9 mln. Największy przyrost zanotowały Katowice i Kraków. A Łódź? Czarna dziura. Przykro. Źle to rokuje dla przyszłości naszego miasta.

Jerzy: https://jerzykropiwnicki.wordpress.com

27 października 2018

PSL był zawsze do bólu pragmatyczny. Wiem coś o tym zarówno z doświadczenia w pracy 3 rządów, jak i w negocjacjach partyjnych. W swoim czasie ścierały się tam dwie tendencje: jedni myśleli o konieczności wybrania drogi zachodnioeuropejskich partii chłopskich – przekształcenia się w ogólnonarodową chadecję – (ale to wymagało podzielenia się zasobami), drudzy - o zachowaniu pozycji i substancji. Tę „grę o przyszłość” przegrali zwolennicy partii ogólnonarodowej z ówczesnym Prezesem PSL Januszem Wojciechowskim na czele i wkrótce już w PSLu ich nie było.

Po raz trzeci widziałem się z ks.Jerzym kilka dni przed opuszczeniem szpitala. Przyszedł rozemocjonowany. Niemal od razu zaczął wyrzucać z siebie: przyszła do mnie do spowiedzi (nie powiem kto i kiedy, bo tego mi nie wolno) taka jedna i mówi: „ proszę księdza zgrzeszyłam, bo ja tych komunistów nienawidzę. Tak nienawidzę, że już bardziej nie można…”. To ja jej tłumaczę, że nienawiść, to rzeczywiście grzech. Że w Polsce uczucie zrozumiałe, ale grzech niewątpliwy. Że można nienawidzić system, ale nie ludzi, zwłaszcza konkretnych ludzi.

Wygrało PiS, bo zdobyło najwięcej głosów. Wygrała PO, bo utrzymała władzę w największych miastach. Wygrało PSL, bo okazało się trzecią siła w kraju. Wygrał Kukiz, bo okazał się czwartą siłą w kraju. Wygrał SLD, bo będzie współrządziło w Łodzi. Wygrała .Nowoczesna, bo też będzie współrządziła w różnych miejscach w Polsce. Wygraliśmy wszyscy, bo frekwencja była rekordowa. Fajne wybory.

Jerzy: https://jerzykropiwnicki.wordpress.com/

22 października 2018

Po raz drugi widziałem się z Jerzym Popiełuszko już jako z księdzem. Był koniec sierpnia 1984 r. Od niemal miesiąca byłem już „na wolności”. Z więzienia w Barczewie wypuszczono mnie razem z Andrzejem Słowikiem w końcu lipca. Ponieważ mieliśmy za sobą długotrwałą głodówkę, p. doc. Zofia Kuratowska, współpracująca z Komitetem Prymasowskim zaprosiła nas na swój oddział szpitala w Warszawie dla przeprowadzenia kompleksowych badań naszego stanu zdrowia. Tam dwukrotnie odwiedził nas ks. Jerzy Popiełuszko.

Po raz pierwszy o Jerzym Popiełuszce, jako kleryku, usłyszałem na poligonie wojskowym w Braniewie. Studenci mojej uczelni odbywali tam pięciotygodniowy obóz kończący cykl szkolenia „na podchorążych rezerwy”. W tym miejscu przebywały kolejne roczniki studentów. Po 4 latach Studium Wojskowego i owych 5 tygodni poligonu zdawali egzamin oficerski i odchodzili do rezerwy jako podchorążowie. Jak się okazało w koszarach jednostki wojskowej Braniewa przebywały trzy grupy wojskowych: prócz nas-studentów, byli tu żołnierze służby zasadniczej oraz kompania kleryków.

Dzisiejszy DŁ donosi, że rekwizytom muzealnym dawnego Studia Semafor grozi zagłada. Scenopisy walają się gdzieś „na wolnym powietrzu”, figurki znane z animowanych filmów i „dobranocek” zajął komornik. Publiczna TVP od kilku godzin informuje, że jednak do sprzedaży Misiów, Piotrusiów, Wilków i innych postaci nie dojdzie – bo zastrzegł je dla Skarbu Państwa minister kultury. Odetchnąłem z ulgą. Kiedyś jako Prezydent Miasta przydzieliłem dla potrzeb Muzeum animacji lokal w EC1, bo traktowałem schedę po Studiu Semafor jako ważny składnik tożsamości naszego miasta – Łodzi Filmowej.

Bardzo lubię DŁ. Nawykłem do jego czytania tak dalece, że gdy przychodziło mi (i nadal się zdarza), że spędzać kilka dni poza Łodzią, to proszę o zakup lub przechowanie w kiosku mojej ulubionej gazety. Gratuluję więc Dziennikowi 135.Rocznicy istnienia w naszym mieście. Z ciekawością przeczytałem specjalny rocznicowy numer – piękne świadectwo towarzyszenia naszemu miastu i jego mieszkańcom na przestrzeni ostatniego stulecia (i nieco dłużej). Zadziwiło mnie w nim kilka pominięć:

Akcja „MeToo” dokonuje rewolucji obyczajowej. Coraz więcej prominentnych kobiet ogłasza publicznie, iż kilka, kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt lat temu były gwałcone – a co najmniej molestowane. Owymi gwałcicielami lub niedoszłymi gwałcicielami są prominenci ze świata kultury, polityki i sportu. Takim wyznaniom najczęściej towarzyszą żądania milionowych odszkodowań za doznane krzywdy. Czasem akcja ma na celu przerwanie czyjejś kariery politycznej. Ostatnio w ramach tej akcji pojawił się nowy termin „sexual assault survivor”. Na polski tłumaczy się to jako „ofiara molestowania”.

Nowa edycja fragmentów taśm słynnego „studia nagrań” zwanego restauracją Sowa i Przyjaciele wywołuje różne reakcje i skojarzenia. U mnie – wspomnienie słynnej rozmowy kilku członków rządu w czerwcu 2014, w której z ust Szefa CBA padła informacja, że spalenie budki strażniczej przed Ambasadą Federacji Rosyjskiej w czasie Marszu Niepodległości w 2013 r. było dziełem polskich służb.

Przypomnijmy publikację stenogramu zamieszczoną w swoim czasie w Tygodniku „Do Rzeczy”:

Paweł Wojtunik: „Stołeczny dostaje telefon, żebyśmy…”.

Elżbieta Bieńkowska: „Ale jaja, ale jaja, ale jaja”

Polacy w okresie międzywojennym przez 18 lat nie mogli uzgodnić, czy państwowe Święto Niepodległości powinno być celebrowane 5.października (w rocznicę Deklaracji ogłoszonej przez Radę Regencyjną) czy też 11.listopada (w rocznicę objęcia stanowiska ministra i zwierzchnika polskich sił zbrojnych przez Józefa Piłsudskiego).

Teraz mamy jeszcze większy problem. Oto kilka b.ważnych dat z naszej najnowszej historii:

W obchodach naszego Jubileuszu Stulecia Odzyskania Niepodległości warto przypomnieć także niedocenianą w tym wiekopomnym dziele rolę Rady Regencyjnej. Została on utworzona na podstawie aktu urzędowego wydanego 12.września 1917 r przez dwóch generał-gubernatorów państw okupacyjnych Niemiec i Austrii. Miała ona pełnić najwyższą władzę w Królestwie Polskim do czasu przekazania jej królowi lub regentowi.

Dworzec Łódź straszy pustkami. Jeden kiosk z gazetami i bar kawowy z obsługą nieprzyjazną klientom (zwykłe zachowanie domorosłych monopolistów) pogłębia to wrażenie. Podobno nie ma chętnych do działania na tym terenie. Różni „mędrcy” magistraccy (i do nich zbliżeni) twierdzą, że to się zmieni, gdy dworzec stanie się stacją przelotową. Niby, dlaczego? Dawna Fabryczna nie była przelotowa, była ciasna – ale właśnie dlatego, że w niej i wokół nie kwitło życie gospodarcze.

W stacji radiowej p. Redaktor zapytał panią Minister Oświaty, czy zwróci uwagę p. Premierowi, że w przemówieniu popełnił błąd językowy. Pani Minister zamiast odpowiedzieć coś w rodzaju „każdemu się to zdarza, mnie też i p. Redaktorowi też chyba czasem”, obiecała podjąć wyzwanie. I podjęła. Pod kamerami publicznie wykrzyczała swoją uwagę. Brawo. Chyba brakuje jej szkoły (w obu tego słowa znaczeniach).

Jerzy: https://jerzykropiwnicki.wordpress.com/

26 września 2018