Kultura

N A Ś W I Ę T O
N I E P O D L E G Ł O Ś C I

Pójdziemy tłumnie.
Staniemy przed zimnym
Kamieniem z granitu.
W dłoniach kwiaty -
Jak zawsze.

Pospiesznie szeptane zdrowaśki,
Blask świecy.

I cóż z tego?
Cóż że na naszych sztandarach
Bóg Honor i Ojczyzna?
Że na naszych sztandarach
Zło dobrem zwyciężaj?

I cisza będzie głęboka,
I milczeć będziemy.
Jak zawsze.
A potem wrócimy do domów,
Smutni i zamyśleni,
Niby rozgrzeszeni.
Jak zawsze.

Trzeba nam mocniej kochać
I więcej pracować,
Rozgrzać serca,
Rozpalić sumienia

Gdy dziecko płacze
Spieszą łzy ocierać.

Gdy płacze młody
Łzy jak ponik złoty
Spadają i nikną pod stopami.

Dopiero gdy ręką starą
Pot ogarniasz z czoła,
Łzy jak kamienie ciężkie
Rodzą się i trwają.

I nie ma wiatru
Aby je osuszył,
Tylko wicher w polu
Wyjący jak pies,
I słychać śmiech w oddali
Jak rechot żab.

33 B A L L A D A O D Z I A D Y D Z E

„Precz dziadygo! Precz nieboże!
Poprzez pola, miasta, lasy
Idź z kosturem swym drewnianym
Na tułaczkę i niewczasy.”

Zda się mówić w ślepia dziada
Brat i Polska – cały świat,
Więc z kulasem swym drewnianym
Ruszył w drogę stary dziad.

Opuszczony, zapomniany,
Cichy, stary – bo wygnany.
I stuka o ziemię
Swą nogą drewnianą
Żebracze wyciąga ręce
W ciszę, w pustkę,
W obojętność.

A tu słońce blaskiem gładzi,
A tu ziemia wodą pieści.
Idzie dziad na swe rozstaje,
Dokąd? -nie wie.

Bo ta woda – to nie woda.