Z sieci - blog

Po raz trzeci widziałem się z ks.Jerzym kilka dni przed opuszczeniem szpitala. Przyszedł rozemocjonowany. Niemal od razu zaczął wyrzucać z siebie: przyszła do mnie do spowiedzi (nie powiem kto i kiedy, bo tego mi nie wolno) taka jedna i mówi: „ proszę księdza zgrzeszyłam, bo ja tych komunistów nienawidzę. Tak nienawidzę, że już bardziej nie można…”. To ja jej tłumaczę, że nienawiść, to rzeczywiście grzech. Że w Polsce uczucie zrozumiałe, ale grzech niewątpliwy. Że można nienawidzić system, ale nie ludzi, zwłaszcza konkretnych ludzi.

Wygrało PiS, bo zdobyło najwięcej głosów. Wygrała PO, bo utrzymała władzę w największych miastach. Wygrało PSL, bo okazało się trzecią siła w kraju. Wygrał Kukiz, bo okazał się czwartą siłą w kraju. Wygrał SLD, bo będzie współrządziło w Łodzi. Wygrała .Nowoczesna, bo też będzie współrządziła w różnych miejscach w Polsce. Wygraliśmy wszyscy, bo frekwencja była rekordowa. Fajne wybory.

Jerzy: https://jerzykropiwnicki.wordpress.com/

22 października 2018

Po raz drugi widziałem się z Jerzym Popiełuszko już jako z księdzem. Był koniec sierpnia 1984 r. Od niemal miesiąca byłem już „na wolności”. Z więzienia w Barczewie wypuszczono mnie razem z Andrzejem Słowikiem w końcu lipca. Ponieważ mieliśmy za sobą długotrwałą głodówkę, p. doc. Zofia Kuratowska, współpracująca z Komitetem Prymasowskim zaprosiła nas na swój oddział szpitala w Warszawie dla przeprowadzenia kompleksowych badań naszego stanu zdrowia. Tam dwukrotnie odwiedził nas ks. Jerzy Popiełuszko.

Po raz pierwszy o Jerzym Popiełuszce, jako kleryku, usłyszałem na poligonie wojskowym w Braniewie. Studenci mojej uczelni odbywali tam pięciotygodniowy obóz kończący cykl szkolenia „na podchorążych rezerwy”. W tym miejscu przebywały kolejne roczniki studentów. Po 4 latach Studium Wojskowego i owych 5 tygodni poligonu zdawali egzamin oficerski i odchodzili do rezerwy jako podchorążowie. Jak się okazało w koszarach jednostki wojskowej Braniewa przebywały trzy grupy wojskowych: prócz nas-studentów, byli tu żołnierze służby zasadniczej oraz kompania kleryków.

Dzisiejszy DŁ donosi, że rekwizytom muzealnym dawnego Studia Semafor grozi zagłada. Scenopisy walają się gdzieś „na wolnym powietrzu”, figurki znane z animowanych filmów i „dobranocek” zajął komornik. Publiczna TVP od kilku godzin informuje, że jednak do sprzedaży Misiów, Piotrusiów, Wilków i innych postaci nie dojdzie – bo zastrzegł je dla Skarbu Państwa minister kultury. Odetchnąłem z ulgą. Kiedyś jako Prezydent Miasta przydzieliłem dla potrzeb Muzeum animacji lokal w EC1, bo traktowałem schedę po Studiu Semafor jako ważny składnik tożsamości naszego miasta – Łodzi Filmowej.

Bardzo lubię DŁ. Nawykłem do jego czytania tak dalece, że gdy przychodziło mi (i nadal się zdarza), że spędzać kilka dni poza Łodzią, to proszę o zakup lub przechowanie w kiosku mojej ulubionej gazety. Gratuluję więc Dziennikowi 135.Rocznicy istnienia w naszym mieście. Z ciekawością przeczytałem specjalny rocznicowy numer – piękne świadectwo towarzyszenia naszemu miastu i jego mieszkańcom na przestrzeni ostatniego stulecia (i nieco dłużej). Zadziwiło mnie w nim kilka pominięć:

Akcja „MeToo” dokonuje rewolucji obyczajowej. Coraz więcej prominentnych kobiet ogłasza publicznie, iż kilka, kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt lat temu były gwałcone – a co najmniej molestowane. Owymi gwałcicielami lub niedoszłymi gwałcicielami są prominenci ze świata kultury, polityki i sportu. Takim wyznaniom najczęściej towarzyszą żądania milionowych odszkodowań za doznane krzywdy. Czasem akcja ma na celu przerwanie czyjejś kariery politycznej. Ostatnio w ramach tej akcji pojawił się nowy termin „sexual assault survivor”. Na polski tłumaczy się to jako „ofiara molestowania”.

Nowa edycja fragmentów taśm słynnego „studia nagrań” zwanego restauracją Sowa i Przyjaciele wywołuje różne reakcje i skojarzenia. U mnie – wspomnienie słynnej rozmowy kilku członków rządu w czerwcu 2014, w której z ust Szefa CBA padła informacja, że spalenie budki strażniczej przed Ambasadą Federacji Rosyjskiej w czasie Marszu Niepodległości w 2013 r. było dziełem polskich służb.

Przypomnijmy publikację stenogramu zamieszczoną w swoim czasie w Tygodniku „Do Rzeczy”:

Paweł Wojtunik: „Stołeczny dostaje telefon, żebyśmy…”.

Elżbieta Bieńkowska: „Ale jaja, ale jaja, ale jaja”

Polacy w okresie międzywojennym przez 18 lat nie mogli uzgodnić, czy państwowe Święto Niepodległości powinno być celebrowane 5.października (w rocznicę Deklaracji ogłoszonej przez Radę Regencyjną) czy też 11.listopada (w rocznicę objęcia stanowiska ministra i zwierzchnika polskich sił zbrojnych przez Józefa Piłsudskiego).

Teraz mamy jeszcze większy problem. Oto kilka b.ważnych dat z naszej najnowszej historii:

W obchodach naszego Jubileuszu Stulecia Odzyskania Niepodległości warto przypomnieć także niedocenianą w tym wiekopomnym dziele rolę Rady Regencyjnej. Została on utworzona na podstawie aktu urzędowego wydanego 12.września 1917 r przez dwóch generał-gubernatorów państw okupacyjnych Niemiec i Austrii. Miała ona pełnić najwyższą władzę w Królestwie Polskim do czasu przekazania jej królowi lub regentowi.

Dworzec Łódź straszy pustkami. Jeden kiosk z gazetami i bar kawowy z obsługą nieprzyjazną klientom (zwykłe zachowanie domorosłych monopolistów) pogłębia to wrażenie. Podobno nie ma chętnych do działania na tym terenie. Różni „mędrcy” magistraccy (i do nich zbliżeni) twierdzą, że to się zmieni, gdy dworzec stanie się stacją przelotową. Niby, dlaczego? Dawna Fabryczna nie była przelotowa, była ciasna – ale właśnie dlatego, że w niej i wokół nie kwitło życie gospodarcze.

W stacji radiowej p. Redaktor zapytał panią Minister Oświaty, czy zwróci uwagę p. Premierowi, że w przemówieniu popełnił błąd językowy. Pani Minister zamiast odpowiedzieć coś w rodzaju „każdemu się to zdarza, mnie też i p. Redaktorowi też chyba czasem”, obiecała podjąć wyzwanie. I podjęła. Pod kamerami publicznie wykrzyczała swoją uwagę. Brawo. Chyba brakuje jej szkoły (w obu tego słowa znaczeniach).

Jerzy: https://jerzykropiwnicki.wordpress.com/

26 września 2018

Obejrzałem obie realizacje historii słynnego polskiego Dywizjonu. Obie ciekawe. Ale w przeciwieństwie do większości zawodowych recenzentów uważam, że angielska produkcja była lepsza. Niekoniecznie ze względu na kreacje aktorskie, czy odwzorowanie walk w powietrzu. Lepsza była z dwóch powodów scenariuszowych: po pierwsze angielska z całą brutalnością pokazała wredne zachowanie rządu angielskiego po wojnie i niewdzięczność społeczeństwa angielskiego.

Paweł Kukiz w swoim czasie, na początku lat 1990 zasłynął piosenką „Ksiądz proboszcz już się zbliża”. Mogłaby ona być wykonywana jako motyw podłego antykościelnego filmu „Kler”. Dla lepszego efektu politycznego równolegle propagowany był tytuł tamtej piosenki jako „ZChN się zbliża”. Marek Jurek wówczas był członkiem władz Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego i pamiętam z jakim oburzeniem komentował nie tylko treść piosenki i jej „polityczne” ostrze, ale także bluźniercze wykorzystanie melodii uroczystej pieśni kościelnej „Pan Jezus już się zbliża”. Po latach p.

Nieprzyjemną sensację wzbudził fakt, że przy podpisywaniu wspólnego dokumentu w Białym Domu p. Donald Trump siedział, a p. Andrzej Duda stał. Moim zdaniem, sprawa ma proste wyjaśnienie: tam był tylko jeden fotel, a p. Trump to człowiek starszy, więc p. Duda, człowiek dobrze wychowany, który zawsze w tramwaju, autobusie, czy gdzie indziej, osobom starszym miejsca ustępuje, więc i tu nie skorzystał z praw gościa i starszemu człowiekowi miejsca ustąpił. Komentatorzy prasowi i politycy tego gestu naszego Prezydenta nie docenili.

Do polityki społecznej zawsze zgłaszałem dwa zastrzeżenia – że wprowadza progi dochodowe w polityce prorodzinnej oraz że preferuje samotne matki (lub samotnych rodziców). Rzecz nie tylko w tym, że w obu przypadkach potrzebna jest weryfikacja stanu rzeczywistego – a zatem procedur kontrolnych i urzędników do ich wykonywania. Ważniejsze to, że stymuluje niepożądane zachowania społeczne: zabija inicjatywę do starania się o wyższe dochody z własnej działalności jako pracownicy lub przedsiębiorcy oraz zachęca do separacji, „związków partnerskich”, a nawet do rozwodów „na niby” lub naprawdę.

Przy okazji rocznicy wkroczenia Armii Czerwonej do Polski i zaboru wschodniej części naszego kraju przez Związek Sowiecki warto przypomnieć, że był to pierwszy akt zniewolenia naszego kraju trwającego aż do roku 1989. Oraz to, że granica wyznaczona przez układ niemiecko-sowiecki jest nadal wschodnią granicą Polski. Wojska rosyjskie opuściły terytorium Polski 17.września 1993 r. Utrata Kresów Wschodnich i niewola naszej Ojczyzny były efektem zdrady naszych sojuszników.

Był czas, kiedy obsługa zapewniana przez naszego narodowego przewodnika była tak niskiej jakości, że jego skrót LOT dość powszechnie złośliwie rozwijano jako Lot of Troubles czyli „mnóstwo kłopotów”. Dotyczyło to punktualności (jej braku), komfortu przelotu i serwisu. Ostatnio wszystko to bardzo się poprawiło. Ale czy na pewno? W Wiedniu w czasie konferencji znajoma funkcjonariusza publiczna wysokiego szczebla bardzo zdenerwowana opowiadała mi o zdenerwowaniu pasażerów, którzy z jakichś niejasnych powodów (opóźnień w załadowaniu bagażu?!) czekali ponad 2 godziny na wejście na pokład.

11-09-2018 Amnesty International – odejście od oryginalnej misji?

Przypadkowo spotkany na Dworcu Łódź Fabryczna Ukrainiec powiedział mi, że przyjechał z miasta, które od niedawna nazywa się KROPYWNYCKI. Sprawdziłem w Internecie. Rzeczywiście takie miasto istnieje. Znajduje się w obwodzie (województwie) kirowohradzkim, w centralnej Ukrainie, nad rzeką Inguł (dopływem Bohu) i ma ponad 233 tys. ludności. W swej historii kilkakroć zmieniało nazwę. Do 1924 – Jelizawietgrad, w latach 1924-34 Zinowjewsk, w latach 1934-39 Kirowo, w latach 1939-2016 Kirowohrad i od 2016 – Kropywnycki. Pierwsza nazwa została nadana dla uczczenia carycy Elżbiety w XVIII w.

Jedna z łódzkich szkół, „na wniosek Rodziców i Dyrekcji” ma otrzymać imię naszej Noblistki, Wisławy Szymborskiej. Otóż uważam, że Jej poezja jest wspaniała i godna najwyższego uznania (no może za wyjątkiem pień pochwalnych na cześć Stalina – bo i to jest w Jej dorobku) i zasługuje na to, by być w kanonie dzieł literatury polskiej na poziomie szkoły podstawowej i średniej. Że każdy Polak, uważający się za „jako-tako ogładzonego” powinien znać przynajmniej jeden Jej utwór, a ten kto uważa się za inteligenta, musi znać cośkolwiek więcej. Tyle o Je twórczości.

Otrzymałem Program Obchodów 74. Rocznicy Likwidacji Litzmannstadt Ghetto

Zdziwił mnie brak słów „przez Niemców” w tytule. W tym roku wobec różnych zdarzeń na świecie takie wskazanie autorów Zagłady byłoby co najmniej pożądane. Mam też i inne uwagi. Oto Program:

Uroczystości główne 29 sierpnia 2018 r. / środa

11:00 Uroczystości religijne na cmentarzu żydowskim (zapalenie zniczy). Miejsce: Cmentarz żydowski, ul. Bracka 40. Marsz pamięci z cmentarza żydowskiego na Stację Radegast. Trasa: ul. Zmienna – ul. Inflancka – Stacja Radegast.

Mój ulubiony opiniotwórczy tabloid znowu „rozpłakał się” nad losem czołowych postaci polskiego filmu – dziś na emeryturze. Okazją stały się zapowiedziane podwyżki emerytur. Zestawił je z „ogromnymi podwyżkami” emerytur znanych posłów. Podał też jakie wysokości są emerytury jednych i drugich. Wszystko w „sosie” skandalu. Nie jestem ani posłem ani aktorem filmowym, ale swoje zdanie w tej sprawie mam. I mam pytanie: jakiej wysokości składki płaciły gwiazdy naszej scen i ekranu (także małego), gdy zarabiały znacznie więcej nawet niż Marszałek Sejmu i Redaktor Naczelny tabloidu?

Poprawność polityczna forsuje tezę, że homoseksualizm jest po prostu jedną z orientacji seksualnych, co najmniej równoprawną (bo w gruncie rzeczy uprzywilejowaną i specjalnie promowaną) innym. Homoseksualizm wg zwolenników tej nowej lewicowo-liberalnej „religii” nie jest żadnym odchyleniem od normy, żadnym zboczeniem, lecz normą i to bardziej godną szacunku i uznania niż heteroseksualizm. Ktoś, kto na wzór imprez akcentujących dumę z praktykowania homo (gay pride) chciałby zorganizować (hetero pride) zostanie uznany za propagatora mowy nienawiści i pomówiony o kryptofaszyzm.

Uczeni amerykańscy biją na alarm. Średni wskaźnik inteligencji IQ z pokolenia na pokolenie maleje. Przypuszczam, że to nie tylko fenomen amerykański. Głupieje ludzkość. Za podstawową przyczynę tego procesu uznali „fonoholizm”, czyli uzależnienie od telefonów komórkowych. Z codziennych obserwacji wynika, że czy to w górach czy nad morzem, w kraju czy za granicą typowa dziewczyna czy chłopak od kilku lat począwszy większość czasu spędza z nosem w telefonie. Nieważne krajobrazy, nieważne zabytki, nie ciekawi są miejsc i ludzi. Nierzadko widać dwoje młodych ludzi w kawiarni.

Sezon wakacyjny powinien skłaniać do spokojnych przemyśleń – także Panie Posłanki i Panów Posłów. Choćby tylko na temat tego jak wygląda Sejm na ekranach telewizorów i w internecie. Czasem mam wrażenie, że zachowują się oni jak rybki w akwarium, które tak dalece oswoiły się z przezroczystością ścianek, że nie reagują na zbliżanie się tych, którzy im się przyglądają. Nie przejmują się tym, że ich potencjalni wyborcy widzą ich czytających gazety, grających na laptopach, rozmawiających przez komórki lub jedzących i pijących na Sali Obrad.

Policja wdrożyła „Akcję TIR”. Polega ona na karaniu kierowców ciężarówek za jazdę lewym pasem na autostradach i drogach szybkiego ruchu. Każdy, kto korzystał z tych dróg, zwłaszcza jako kierowca lub pasażer samochodu osobowego pamięta ten koszmar, gdy dwie potężne ciężarówki kilometrami jechały obok siebie – jedna z szybkością o 5 km większą niż druga, a obie znacznie wolniej niż przepis pozwala samochodom osobowym. Nie trzeba było długo czekać i za nimi narastał „ogon” a następnie korek samochodów wszelkiej maści.

Są co najmniej dwa powody, by zakazać na terenie Polski zasłaniania twarzy. Pierwszy powód to utrudnienie działania przestępcom i chuliganom. Drugi – bo coraz częściej na ulicach polskich miast pojawiają się panie z zakrytymi twarzami. I zapewne będzie ich przybywać. Za jakiś czas będzie ich tak wiele, że wraz ze swymi mężami, ojcami i synami będą stanowić wystarczająco silną i zdyscyplinowaną grupę wyborców, że znajdą się takie partie, które będą zabiegać o ich głosy w wyborach.

Pani Prezydent m. Stołecznego Warszawy rozwiązuje legalną manifestację oraz nie pozwala na defiladę wojskową w centrum miasta w Rocznicę Bitwy Warszawskiej – Dniu Wojska Polskiego. Pan Prezydent Gdańska nie życzy sobie władz państwowych na Westerplatte 1. Września. Oboje zdają się zapominać, że Warszawa i Gdańsk są miastami polskimi leżącymi na terenie Polski.