Polityka

Udało nam się wstąpić do NATO pomimo, że przeszkód było wiele. I nie mam tu na myśli wyłącznie tego, że było to sprzeczne z interesami Związku Sowieckiego, a potem Rosji (co dość oczywiste), ani tego, że niektóre kraje zachodnie nas tam nie chciały, by „nie drażnić wschodniego olbrzyma”. Chodzi mi o polskich polityków lat 1990ych. Premiera Tadeusza Mazowieckiego, który sugerował, że Związek Sowiecki powinien pozostać w Polsce dopóki USA stacjonują w Niemczech, a Układ Warszawski powinien zostać rozwiązany, gdy jednocześnie rozwiąże się NATO.

Rząd Jana Olszewskiego dokonał zasadniczego przełomu w polskiej polityce zarówno wewnętrznej jak i zagranicznej. To dzięki Janowi Olszewskiemu i jego rządowi wyraźnie została postawiona sprawa przystąpienia Polski do najważniejszych instytucji świata zachodniego: do NATO i do Wspólnoty Europejskiej – późniejszej UE. Stanowczo zostały odrzucone pomysły na różne NATO-bis i Unia-bis, oznaczające de facto pozostawanie „w przedsionku” zachodniego świata. Rządowi Jana Olszewskiego zawdzięczamy bezwarunkowe wycofanie się okupacyjnych wojsk sowieckich (a następnie rosyjskich) z terenu Polski.

Pan Jacek Czaputowicz, Minister Spraw Zagranicznych RP ogłosił, iż Polska dołączyła do krajów, które postanowiły ingerować w sprawy wewnętrzne Wenezueli i ustalić, kto jest tam Prezydentem. Problem w tym, że Wenezuela ma Prezydenta i to innego niż ten. Którego my za prezydenta uznać postanowiliśmy. Nie jestem miłośnikiem prezydenta Maduro. Uważam, że ten latynowski komunista w ciągu kilku lat doprowadził swój kraj do ruiny gospodarczej i do katastrofy społecznej. Komuniści mają wyjątkowe „zasługi” w doprowadzaniu krajów do nędzy i w łamaniu praw człowieka i obywatela.