Jerzy Kropiwnicki

Przez media społecznościowe „przeleciał” hejt, zestawiający hojnych dawców milionów na walkę z koronowirusem z księżmi, którzy wzywają do płacenia na Kościół. Nie mam zamiaru przypominać tu o charytatywnych dziełach naszego Kościoła polskiego w Polsce i na całym świecie. To dla hejterów żaden argument. Na czym więc polega „przydatność” hejterów tym razem? Niechcący przypomnieli mi o obowiązku zadbania o materialne przetrwanie mojego kościoła parafialnego. Przecież za światło i ciepło trzeba płacić. Za bieżące remonty też. Oraz – księża też muszą przeżyć ten czas.

Kilka dni temu opublikowany został Komunikat Konferencji Episkopatu Polski (KEP). Znajdują się w nim m.in. informacje na temat uroczystości, które zwykle stanowią oprawę Triduum Paschalnego. Opisano tam co będzie, a czego nie będzie w tym roku w Wielki Czwartek, Wielki Piątek i w Wielką Sobotę. Odniesiono się tam także do wielowiekowego zwyczaju święcenia pokarmów w kościołach.

Od dziesięcioleci (a gdzie-niegdzie nawet i dłużej) toczy się spór między tymi, którzy twierdzą, że kara powinna być surowa, adekwatna do przestępstwa i miała stosowny skutek wychowawczy a tymi, którzy twierdzą, że najważniejsza jest szybkość i nieuchronność kary. Filmy amerykańskie pokazują procesy, w których wyrok zapada w ciągu tygodnia od ich rozpoczęcia (a nie po kilku lub kilkunastu latach – jak w Polsce) i jest on najczęściej odpowiednio surowy. Chciałbym, by w Polsce osiągnięto kiedyś tę sprawność.

Dla prasowych agencji polskich i obcych nie jest tajemnicą, iż regularnie przedstawiam na posiedzeniach Rady Polityki Pieniężnej dość rozbudowaną ocenę sytuacji na światowym rynku ropy naftowej. Tu tego nie zamieszczam, bo to ciekawe tylko dla fachowców. Tym razem czynię wyjątek, ze względu na polityczny wymiar problemu.