Z p. red Jerzym Witaszczykiem (Dziennik Łódzki), a właściwie z treścią jego felietonów najczęściej się zgadzam. Ale nie tym razem. Pan Redaktor w krótkim felietonie pt. „Wylatał sobie dymisję?” ostro „schlastał” rozrzutność Polski jako państwa. Zakwestionował potrzebę posiadania tzw. floty lotniczej. Wskazał, że nie mają takiej ani Austria, ani Węgry, ani Finlandia, ani Norwegia. W tej ostatniej nawet król ma latać samolotami kursowymi. No to porównajmy liczbę ludności w tych krajach: Austria – 8.700.000, Węgry- 9.805.000, Finlandia, 5.503.000 i Norwegia 5.328.000.

„Postępowy salon” polityczny i medialny uporczywie twierdzi, „nie istnieje nic takiego, jak ideologia LGBT, że są konkretni ludzie domagający się równości praw”. Czy zatem trzeba publicznie reklamować swoje orientacje seksualne i głosić z nich dumę? Czy domagając się równości praw trzeba jednocześnie głosić, że ważna jest płeć społeczna, a nie biologiczna? Czy trzeba „redefiniować” pojęcie rodziny? I czy trzeba walczyć z wiarą i Kościołem? Czy trzeba obrażać uczucia osób wierzących i mających poglądy konserwatywne?

Od pewnego czasu kolejne rocznice są przyczyną publikowania sporów o sens Powstania. Formułowane są ostre opinie o bezsensie tej walki i głupocie i niekompetencji graniczącymi ze zbrodnią dowódców AK na Polakach. Rzekomo było oczywiste dla dowództwa Armii Krajowej, że mocarstwa zachodnie nie udzielą pomocy, że nie pozwolą nawet polskim lotnikom i formacjom desantowym złożonym z Polaków, udzielić wsparcia powstańcom, że Niemcy rozprawią się z powstańcami i całym miastem w sposób okrutny i że Sowieci nie ruszą z pomocą.

Oto przykład zagonienia Goja w narożnik: umorzono postępowanie... Polityk, osoba publiczna nazwie to poprawnością polityczną z tego samego względu – żeby nie być podanym obstrukcji. Tutaj przypomnę: bon mot „antysemita” wcale nie chodzi o Semitów.

Okazało się, że są dwie główne przyczyny braku leków w Polsce. Pierwsza – znana już od wielu miesięcy – to wywóz leków z Polski za granicę. Leki w Polsce są tańsze niż w wielu innych krajach, więc są tacy, którzy robią na tym interes. Interes nieuczciwy i nielegalny. Dla osiągnięcia celu trzeba współdziałania tych, co wystawią „lewe” recepty, hurtowni, która się „nie zdziwi” oraz apteki, która złoży „poważne zamówienie”. No i oczywiście trzeba „partnera w kraju docelowym”. Władze państwowe ponoć rozpoznały już problem i przystąpiły do działania.

Kuria Archidiecezjalna Łódzka poinformowała, iż ze słynnego ks. Michała Misiaka została zdjęta ekskomunika po złożeniu przez niego Wyznania Wiary. Cieszę się, że ks. Misiak wrócił do wspólnoty Kościoła. Mam jednak wątpliwości, czy powinien jednocześnie odzyskać uprawnienia kapłańskie. Czy nie za szybko? Człowiek tak dalece niestabilny, z zaskakującą łatwością zmieniający wyznanie i jako powód swych frustracji podający brak odpowiedzi władz Kościoła na wyrażoną przez niego chęć ożenku i założenia rodziny… Czy zrezygnował ze swych marzeń i pretensji do władz kościelnych?

Wojnami diadochów (czyli „następców”) nazywa się konflikty pomiędzy wodzami Aleksandra Macedońskiego (Wielkiego) po jego śmierci, walki o panowanie nad stworzonym przez niego imperium. Ostatecznym efektem był podział państwa na kilka królestw, toczących między sobą nieustanne wojny. Potęga imperium Aleksandra Wielkiego legło w gruzach, a kolejne królestwa padały w konfrontacji z nowym konkurentem – Rzymem. Niektórzy historycy są zdania, że u źródeł tego rozpadu i ostatecznej klęski leżał fakt, iż Aleksander nie wskazał w sposób wyraźny swego następcy.

Jest taki popularny szmonces, czyli anegdota, kawał żydowski: Przyszedł Mosze do rabina i skarżył się. Mieszkam w jednej izbie, dzieciaki wrzeszczą, teściowa marudzi, żona jazgocze – idę się zabić, Rebe ratuj! Na to rabin: Mosze, kup sobie kozę. Po kilku dniach przychodzi znowu Mosze do rabina: Rebe, ja teraz to już muszę się koniecznie zabić. Ta koza, to już prawdziwy koniec. Na to rabin: to sprzedaj kozę. Po kilku dniach przychodzi znowu Mosze do rabina: Rebe, ja tę kozę sprzedałem. I mnie się od razu zrobiło lepiej.

z naszego archiwum

Rzeczywistość nie skrzeczy: rzeczywistość układa. A może bardziej - porządkuje przyszłość. Ludzie Solidarności odchodzą. Kolejny tuz, kolejna ważna postać czasu Sierpnia i jego przełomowego następstwa odeszła... z naszego padołu. January. Trzeba nam to wiedzieć, to Syn ważnej postaci Armii Krajowej, to polska sztafeta do Wolności.

Jedną z „firmowych” pieśni komuny była ta o „sztandarze płynącym ponad trony”, którego kolor był czerwony. Ta czerwień tak odurzyła postkomunę, że po dzień dzisiejszy „jej się kojarzy”. Jeden z przykładów: Państwo polskie honoruje najlepszych uczniów świadectwami z paskiem – BIAŁO-CZERWONYM, w barwach państwowych, narodowych, bo to jest wyróżnienie państwowe. Postkomuna z uporem używa określenia „pasek czerwony”. To określenie narzuciła w przestrzeni publicznej nie tylko „opozycji totalnej”, ale także niektórym publicystom znanym z poglądów prawicowych.