Męski różaniec w Piotrkowie Tryb.

No. Zebrałem się wreszcie. Uczestniczyłem, kolejny raz, w męskim różańcu, tym oryginalnym światowym pomyśle projekcie współczesnej reewangelizacji homo sapiens. Ideologiczne czołgi, nowego bezbożnego porządku przejechały już Zachód jadą po Europie wjechały do Rzeczy Pospolitej. Wjechały dzięki pożytecznym, gdzie indziej nazywam wyrodnym dzieciom III RP oraz zjawisku braku odwagi, czasu, małej wiary, asekuracji. Wspomnę, na początek kolejnej po różańcowej refleksji program mieszania w Europie światem muzułmańskim jako pomocnikiem w niszczeniu chrześcijaństwa i jego kościoła powszechnego.

Tym razem; mowa o pięćdziesiątym pierwszym Męskim Różańcu w PT moim czwartym; chcę wskazać na autentyczność wspólnoty męskiego różańca. Rzecz wspaniała. Mamy, w naszym kraju, pełnię swobody organizowania się w tym cyklicznych akcji. Jest tego do wyboru do koloru. Ludziska za własne pieniądze, czas, zjeżdżają się, z chodzą się aby tworzyć, podtrzymywać więzi rozwijać się.

Do meritum.

Po raz 40. piotrkowianie dali świadectwo swego chrześcijańskiego pochodzenia. Różaniec miejski męski to kolejna odsłona naszego pochodzenia, siły, nadziei.

Przypomina mi się nie wiem, nie znam autorstwa, słownego bon motu z narady u świetnego (świętego) Piotra na bramce życia.

Przepytuje św. Piotr świeżutką duszyczkę z jej życia. Zdumiony Piotr tuż przed przekierowaniem duszy, każe jej czekać i informuje Ojca Stworzyciela.