Esslingen nad Neckarem i Maładeczno

Dwa pierwsze Miasta Partnerskie, które utorowały - w moim bezpośrednim zaangażowaniu i udziale - dobrą politykę poziomej współpracy na wszystkich możliwych płaszczyznach lokalnych środowisk.

Pytaliśmy, koordynatorkę naszej współpracy z niemieckim Esslingen, miastem w wąwozie, które omijały wszystkie wojny – (geograficzne położenie). Miastem zasobnym, wygodnym, bogatym w historię i dobrobyt obywateli – po co im taka współpraca z byłym „demoludem”(komunistyczna demokracja). No i dowiedzieliśmy się. U nas jest rodzina – wspólnota, ciepło domu i jego stołu. Chcielibyśmy, aby u nas Niemców, na Waszym przykładzie, nastąpił powrót do wartości, które zdaje się ustąpiły miejsca obszarom, przed którymi Was chcielibyśmy ustrzec.

Maładeczno – to emocja, która nigdy mnie nie opuści. Maładeczno to Miasto - środowisko, które Rzeczpospolita straciła już w pierwszym rozbiorze. Miasto, w którym do dziś mieszkają Polacy mówiący w ojczystym języku spragnieni (1996) polskiego kościoła. Polacy, z którymi spotkaliśmy się – zawiedzeni postawą kolegów z Esslingen, którzy po obejrzeniu budowli kościoła, który do tej pory finansowo wspierali zaprzestali tegoż „dopadli mnie”. Szybko zorientowałam się, w czym rzecz. Esslingen to jedno z najbardziej radykalnych form rozprawiania się z Katolikami przez Protestantów. Stan na 1992. W Katolickiej katedrze po dziś dzień ma siedzibę głowa Kościoła protestanckiego, a w byłej stajni - Kościół katolicki. Wpływ myślenia protestanckiego na katolików przemożny. To jest powód zachowania Niemców w spr. finansowania kościoła w Maładeczno. Inżynier mechanik – budowniczy kościoła, pyta mnie, czy to prawda, że w kościołach nie ma ołtarzy. Niemcy już nie finansują budowy, a oni chcieliby choćby jakiś starty ołtarz pozyskać np., z Piotrkowa Trybunalskiego. Wyjaśniłem, co i jak, obiecałem pomoc w graniach możliwości, których mnie całkowicie pozbawiono.
Ale o tym, kiedy indziej.

Te kilka refleksji przy okazji zakonspirowanych form podpisywania współpracy z kolejnym miastem partnerskim. Zawsze tak było, że w tle było to, co nadzieję odbiera.

witold k

13 września 2017