Tego prominenci z PO i Nowoczesnej się nie spodziewali. Z wielką przyjemnością podnosili poziom medialnej histerii dotyczącej „pazerności rządu pisowskiego” i upajali się wieściami o spadających „słupkach poparcia” dla aktualnej władzy. Nie wzięli pod uwagę, iż Kaczora stać na działania nieszablonowe. Że człowiek, który kiedyś (latem 1989) potrafił wyrwać „komunistyczne przydawki” – ZSL i SD – z koalicji z PZPR i uniemożliwić powstanie rządu w pełni kontrolowanego przez „czerwonych” może znaleźć odpowiedź na ich „bilbordy hańby”. I że na ból zadany umie odpowiedzieć bólem jeszcze większym.

Kazimierz Michał Ujazdowski przypomina mi legendarnego Odyseusza. Krótko po utworzeniu rządu Tadeusza Mazowieckiego został szefem gabinetu Aleksandra Halla i wstąpił do Unii Demokratycznej wraz z całym Forum Prawicy Demokratycznej. W 1992 odszedł z partii współtworząc nową – Partię Konserwatywną. W 1994, gdy UD zbliżyła się do Kongresu liberalno-Demokratycznego i przekształcała się w Unię Wolności, oparł się pokusie „powrotu na łono”, „rozłamał” Partię Konserwatywną i założył Koalicję Konserwatywną. W 1997 KK z KM Ujazdowskim na czele przystąpiła do Akcji Wyborczej Solidarność.

Przy ustalaniu składu tzw. „strony społecznej” Okrągłego Stołu opinia publiczna informowana była o tym, że dla ówczesnych władz PRL nie do zaakceptowania były dwie osoby: Jacek Kuroń i Adam Michnik. Po kilku dniach „naród odetchnął z ulgą”. Oto „wskutek stanowczej postawy Lecha Wałęsy” osoby te zostały włączone w skład delegacji Solidarności. Niedawno otrzymałem od znajomego pracownika IPN kopię listy sporządzonej przez „organizatorów Okrągłego Stołu” (czyli SB), zatytułowaną OSOBY, KTÓRE NIE POWINNY UCZESTNICZYĆ W OBRADACH „OKRĄGŁEGO STOŁU”.

Nareszcie. Myślałem, że ten upokarzający dla rządu spektakl nigdy się nie skończy. Pan Premier – bardzo dobry ekonomista-praktyk i wizjoner naszej gospodarki, człowiek grzeczny i taktowny oraz wysoce wykształcony niema, niestety, doświadczenia politycznego. Skręcało mnie ze złości, gdy słuchałem jego żałosnych tłumaczeń dotyczących wynagrodzeń ministrów i jeszcze bardziej żałosnych pomysłów na rozwiązanie problemu. Problemu, który wedle mego przekonania sam stworzył swym brakiem zdecydowania.

Córka najważniejszej matrioszki mówi o zajęciu się polityką; o kandydowaniu do jakichś władz… nie wiem Samorząd, Parlament. Nie ważne. Owe polityczne zaangażowanie; to opieka nad kolegami Taty.

Mistrzostwo świata. Po pierwsze Tato jak jeszcze dziewczę młode było ułożył przyszłość kolegów. Córcia jak pożyteczna (…) ma zamiar wyciągnąć ich na światło i to w całej szerokości: dane personalne, miejsce pracy, zamieszkania faktyczne dochody – dane wskazane z tytułu głosowania na panią Monikę. Na pewno są tak naiwni jak Pani i na nią zagłosują ujawnią się?

Do meritum.

Pan Jan Grabowski, profesor na Uniwersytecie w Ottawie oraz w Centrum Badań nad Zagładą Żydów PAN w Warszawie udzielił wywiadu, który w dodatku historycznym Gazety Wyborczej został zatytułowany „Pomagaliśmy Niemcom zabijać Żydów”. W przeciwieństwie do pana Profesora ja nie czuję żadnej wspólnoty mordercami i szmalcownikami tamtych czasów, tak, jak nie czuję żadnej wspólnoty z mordercami tu w Polsce czy tam, w Ameryce Północnej.

Narodowy Dzień Pamięci Polaków Ratujących Żydów. Można nie skomentować kolejnego bon motu: święta podporządkowanego politycznej poprawności z dnia.

Przecież już to przerabialiśmy. Wygląda to na „dobre chęci, którymi wyłożono ściany w piekle”. Zawsze umizgi wobec żydowskiego szowinizmu odwracają się o 180o i wykorzystywane są przez tych, do których je kierujemy.

Żydzi, którzy doświadczyli antysemickiej nagonki władz komunistycznych PRL w r.1968, wielokrotnie wyrażali swoje pretensje do Prymasa Polski ks.kard. Stefana Wyszyńskiego, iż potępił represje władz wobec ludzi kultury i studentów, a nie odniósł się do prześladowań ze względu na rasę. Ostatnio p. red. Ewa K. Czaczkowska, powołując się na autoryzowany tekst kazania wygłoszonego przez Prymasa Tysiąclecia 11.kwietnia 1968 r. w wielki Czwartek w Katedrze św.

Z raportu Urzędu do Spraw Cudzoziemców wynika, iż w roku 2017 o ochronę międzynarodową w Polsce ubiegało się 2 553 osób, głównie z państw byłego Związku Radzieckiego. 84% wszystkich wniosków zostało złożonych przez obywateli trzech państw sąsiadujących z Polską: Rosji (1 769 osób, 69% ogółu), Ukrainy (378 osób, 15% ogółu) i Białorusi (24 osoby, 1%).

Zbrodnie sądowe zdarzały się wówczas, gdy sąd skazywał niewinną osobę na tzw. „zamówienie społeczne”. Mróz poczułem na karku, gdy na ekranie TV zobaczyłem sędziego, który tłumaczył, że wyrok na rzekomego gwałciciela i mordercy nieletniej dziewczyny zapadł, „bo była taka presja społeczna”.

Pisałem już o tym, że p. Premier nie powinien przekształcać wiceministrów w zawodowych urzędników. Czyżby nie odnotował tego, że to dzięki temu, że poprzedni wiceministrami byli w strukturze politycznej i jako tacy, byli zobowiązani podać się do dymisji wraz Premierem poprzedniego rządu? I tego jeszcze wcześniejszego? Że dzięki temu mógł „umeblować” swój gabinet ludźmi, do których miał zaufanie? Gdyby nie to, musiałby on (i jego poprzedniczka) po dzień dzisiejszy być w sporach w Sądzie Pracy chroniącym pracowników przed „nieuzasadnionym zwolnieniem”.

Debata (przepraszam za wyrażenie: publiczna) kolejny etap walki z konsekwencjami wyborów prawie powszechnych z 2015 roku na tapetę wziął, (tym razem samo dno) - istotę homo sovieticusa. Tłumacząc profesora Tischnera w formie najkrócej: „Ty patrz: On ma więcej... premie sobie rozdali!”

Niestety, nie znalazłem wypowiedzi w spr. najnowszych fajerwerków strąconych z piedestału ani też pisolandii odnoszących się do istoty problemu.

Rozmowy nie rozpoczęte, nie niedokończone – forma debaty publicznej zapoczątkowana przez Radio Maryja i Telewizję Trwam a rozmowy nie rozpoczęte. Mowa o czymś czego fizycznie nie ma, choć wiemy, że jest... na rzeczy. Obszar, który jest problemem kulturowym, ale także historycznym, politycznym – przede wszystkim teologicznym.

Rozmowa niedokończona to taka, która w istocie trwa. Im dłużej nieponawiana, tym bardziej owocna – mająca swe konsekwencje na co dzień w sumieniu, pamięci, kształtowaniu rzeczywistości.