Pan Jan Grabowski, profesor na Uniwersytecie w Ottawie oraz w Centrum Badań nad Zagładą Żydów PAN w Warszawie udzielił wywiadu, który w dodatku historycznym Gazety Wyborczej został zatytułowany „Pomagaliśmy Niemcom zabijać Żydów”. W przeciwieństwie do pana Profesora ja nie czuję żadnej wspólnoty mordercami i szmalcownikami tamtych czasów, tak, jak nie czuję żadnej wspólnoty z mordercami tu w Polsce czy tam, w Ameryce Północnej.

Narodowy Dzień Pamięci Polaków Ratujących Żydów. Można nie skomentować kolejnego bon motu: święta podporządkowanego politycznej poprawności z dnia.

Przecież już to przerabialiśmy. Wygląda to na „dobre chęci, którymi wyłożono ściany w piekle”. Zawsze umizgi wobec żydowskiego szowinizmu odwracają się o 180o i wykorzystywane są przez tych, do których je kierujemy.

Żydzi, którzy doświadczyli antysemickiej nagonki władz komunistycznych PRL w r.1968, wielokrotnie wyrażali swoje pretensje do Prymasa Polski ks.kard. Stefana Wyszyńskiego, iż potępił represje władz wobec ludzi kultury i studentów, a nie odniósł się do prześladowań ze względu na rasę. Ostatnio p. red. Ewa K. Czaczkowska, powołując się na autoryzowany tekst kazania wygłoszonego przez Prymasa Tysiąclecia 11.kwietnia 1968 r. w wielki Czwartek w Katedrze św.

Z raportu Urzędu do Spraw Cudzoziemców wynika, iż w roku 2017 o ochronę międzynarodową w Polsce ubiegało się 2 553 osób, głównie z państw byłego Związku Radzieckiego. 84% wszystkich wniosków zostało złożonych przez obywateli trzech państw sąsiadujących z Polską: Rosji (1 769 osób, 69% ogółu), Ukrainy (378 osób, 15% ogółu) i Białorusi (24 osoby, 1%).

Zbrodnie sądowe zdarzały się wówczas, gdy sąd skazywał niewinną osobę na tzw. „zamówienie społeczne”. Mróz poczułem na karku, gdy na ekranie TV zobaczyłem sędziego, który tłumaczył, że wyrok na rzekomego gwałciciela i mordercy nieletniej dziewczyny zapadł, „bo była taka presja społeczna”.

Pisałem już o tym, że p. Premier nie powinien przekształcać wiceministrów w zawodowych urzędników. Czyżby nie odnotował tego, że to dzięki temu, że poprzedni wiceministrami byli w strukturze politycznej i jako tacy, byli zobowiązani podać się do dymisji wraz Premierem poprzedniego rządu? I tego jeszcze wcześniejszego? Że dzięki temu mógł „umeblować” swój gabinet ludźmi, do których miał zaufanie? Gdyby nie to, musiałby on (i jego poprzedniczka) po dzień dzisiejszy być w sporach w Sądzie Pracy chroniącym pracowników przed „nieuzasadnionym zwolnieniem”.

Debata (przepraszam za wyrażenie: publiczna) kolejny etap walki z konsekwencjami wyborów prawie powszechnych z 2015 roku na tapetę wziął, (tym razem samo dno) - istotę homo sovieticusa. Tłumacząc profesora Tischnera w formie najkrócej: „Ty patrz: On ma więcej... premie sobie rozdali!”

Niestety, nie znalazłem wypowiedzi w spr. najnowszych fajerwerków strąconych z piedestału ani też pisolandii odnoszących się do istoty problemu.

Rozmowy nie rozpoczęte, nie niedokończone – forma debaty publicznej zapoczątkowana przez Radio Maryja i Telewizję Trwam a rozmowy nie rozpoczęte. Mowa o czymś czego fizycznie nie ma, choć wiemy, że jest... na rzeczy. Obszar, który jest problemem kulturowym, ale także historycznym, politycznym – przede wszystkim teologicznym.

Rozmowa niedokończona to taka, która w istocie trwa. Im dłużej nieponawiana, tym bardziej owocna – mająca swe konsekwencje na co dzień w sumieniu, pamięci, kształtowaniu rzeczywistości.

Pan Premier ma rację, że to jest bardzo niezdrowa sytuacja, gdy ministrowie i wiceministrowie zarabiają mniej niż ich podwładni.

Pan Premier Mateusz Morawiecki ogłosił usunięcie premii i nagród dla ministrów oraz zmniejszenie listy wiceministrów. Ugiął się pod ciężarem krytyki medialnej oraz gromkich zarzutów ze strony „totalnej opozycji” i hejtów części internautów. Ja oklasków bić nie zamierzam. Po pierwsze – po ludzku żal mi zwolnionych „wicków”. Gdyby stracili stanowiska przy łączeniu ministerstw – byłoby to w miarę „normalne”. W obecnej sytuacji zwalniani siłą rzeczy będą uważani za „tych gorszych”. Bez własnej winy.

Katastrofa, zamach, zbieg okoliczności… Nie wiemy i nie dowiemy się (tak wygląda) w ciągu następnych 96 lat. Uważasz, że to perspektywa zbyt odległa? Też bym chciał. Pojęcie, bon mot, ukierunkowujący katastrofę na jej prawidłowe widzenie „Tragedia Smoleńska” ukuł arcybiskup Jędraszewski.

Zmiana władzy z platformerskiej na pisowską uratowała autorytet i honor Państwa Polskiego. (O honorze Narodu nikt nie myśli, wszyscy kupczą.)

Kolejna rocznica marca 68 roku. Tym razem okrągła – 50-ta, więc głośno o niej medialnie, jak i politycznie. Marzec ’68, uznano za Ogólnopolski Ruch Społeczny Przeciw Komunizmowi jako symbol drogi do wolności i symbolem solidarności, co podkreślał premier Mateusz Morawiecki.

Zabrał głos także Sejm, zabrał prezydent, a także minister nauki i szkolnictwa wyższego. Podkreślano sprzeciw społeczny wobec komunistycznej dyktatury, cenzury i prześladowań politycznych, represje władz wobec uczestników demonstracji oraz falę antysemickich czystek, także w środowiskach akademickich.

z naszego archiwum: "Komandosi" to pożyteczni idioci, którzy uwierzyli w gruszki na wierzbie...

Strąceni z piedestału popełnią błąd za błędem. Podpalają własne ogony. Jeszcze 5 lat temu nie myślałem, że ktokolwiek wesprze moje głosy o handlu Polakami i Polską na przestrzeni Gomułka – Tusk. Bez tego spojrzenia nie połapiemy się w kolejnym etapie – podporządkowania IV RP.

50. Rocznicę, jak opisano w historii, „Wydarzeń marcowych 1968” wykorzystam do wskazania zjawiska, które później wedle potrzeb nazwiemy: Powstaniem, Buntem, Wydarzeniami, Politycznym mordem… niektórym dopisujemy uściślamy nazwą miesiąca czasem i dnia. „Sierpień ‘80”

Dla mnie wszystko zaczęło się od protestu studentów Uniwersytetu Warszawskiego 30.stycznia 1968 przeciw zdjęciu przez komunistyczne władze PRL spektaklu pt. „Dziady” Adama Mickiewicza w reżyserii Kazimierza Dejmka ze sceny Teatru Narodowego w Warszawie.

Klasa robotnicza: gdzie ona jest? W czym się przejawia/ Bo chyba nie mamy wątpliwości, że to dziecko rewolucji ma się jak najlepiej.

Popełniam te kilka akapitów w spr., która mnie uwiera od zawsze. A ostateczną okazją do kolejnego zajęcia się problemem - zjawiskiem skłania mnie chęć wskazania jednego z moich godnych następców – kiedyś opublikuję cały katalog tychże.