Ogólna

z naszego archiwum

Na wstępie ukłon wobec 144-letniej historii pielgrzymki piotrkowskiej. To w związku z pomysłami, których celem jest nowa jakość z roboczym tytułem – nazwą: Łódzka Pielgrzymka – archidiecezjalna. Zadanie ambitne. Jeśli chodzi o hierarchiczność nie demokrację (w kościele) szczególnie ważnym jest uszanowanie podmiotów, które ewentualnie zostaną włączone w nowy byt.

Co jest siłą pielgrzymki? Co, kto, buduje jej wartość? Jakie jest miejsce, jaki jest wkład pątników w powszechny szacunek i siłę drzemiącą w pielgrzymowaniu?

„Cnotę straciła, rubelka nie zarobiła”. Jakoś tak się złożyło, że po raz pierwszy to ironiczne podsumowanie podwójnej porażki usłyszałem kilkadziesiąt lat temu, gdy przyjechałem do Łodzi. Mniejsza o kontekst i adresata, dziś już mniej istotnych niż w r. 1968. Przypomniało mi się dziś, bo „jak ulał” pasuje do sytuacji naszej Pani Prezydent. Jakiś czas temu sformułowałem na blogu opinię, iż angażując się w jednoznaczną działalność polityczną w Komitecie Wyborczym PO-KO (czy pod jaką tam nazwą w końcu Platforma zechce się zarejestrować) działa ona na niekorzyść naszego miasta.

Sezon wakacyjny powinien skłaniać do spokojnych przemyśleń – także Panie Posłanki i Panów Posłów. Choćby tylko na temat tego jak wygląda Sejm na ekranach telewizorów i w internecie. Czasem mam wrażenie, że zachowują się oni jak rybki w akwarium, które tak dalece oswoiły się z przezroczystością ścianek, że nie reagują na zbliżanie się tych, którzy im się przyglądają. Nie przejmują się tym, że ich potencjalni wyborcy widzą ich czytających gazety, grających na laptopach, rozmawiających przez komórki lub jedzących i pijących na Sali Obrad.