Wychodzi szydło z worka. Pani Angela Merkel, po ujawnieniu jej SB-ckiej, tzn. STASI-ecko komunistycznej przeszłości, nie ma już żadnych zahamowań. Komuch to komuch. Właśnie poparła pomysł prezydenta Francji, komucha z krwi i kości, i do tego pederastofila, by walczyć z bezrobociem wśród młodzieży europejskiej.

Minister Pracy i Polityki Socjalnej Władysław Kosiniak-Kamysz stwierdził ostatnio, że bezrobocie w Polsce będzie wynosiło na koniec 2013 roku mniej niż 14 procent. Według danych zaprezentowanych ostatnio przez GUS w kwietniu bez pracy pozostawało 14 procent Polaków.

Minister w euforię może nie wpada, ale jak widać stara się udawać gościa z dobrym humorem. Bezrobocie w kwietniu spadło… O 0,3 procenta. Liczby te nic tak naprawdę nie znaczą, ale już wystarczają dla ministra aby odtrąbić mały sukces. A dlaczego bezrobocie mogło spaść? Odpowiedź na to pytanie nie wydaje się trudna.

Jacek niedawno wskazał na problem - zjawisko niszczenia autorytetu ludzi starszych. Autor w tle swego szacunku dla starszych przemyca nam 4. paragraf kodeksu karnego (od karności), którego żadne państwo nie chce wprost zastosować. Mowa o kodeksie powszechnie znanym jako Dekalog. Będą wokoło zapisywać, tworzyć setki zastępczych paragrafów po to tylko, żeby nie nawiązać wprost do dokumentu zapisanego na tablicach z kamienia.

Nasza ankieta dowodzi o tym, że nasz portal to zespół-środowisko, które kieruje się polityką rozumianą, tak jak należy – że polityka to matka mądrości. Wynik ankiety wyraża nadzieję na odbudowanie pozycji lokalnej prawicy - cokolwiek to znaczy w naszym codziennym obrządku... mamy w Polsce nieporozumienie w tej sprawie. Zostawiam na boku wyrażoną nadzieję o tym, że odejście pana Mariana Błaszczyńskiego otworzy nowy etap współpracy. Owszem.

Czy ci, którzy pokładają nadzieję na to, że w przyszłości otrzymają godne emerytury, by w miarę stabilnie i ciekawie przeżyć swoją jesień życia nie powinni już teraz zweryfikować swoich sielankowych wizji?

Na naszych oczach wali się mit. Mit tego, który „skakał przez płot”, który „w pojedynkę obalił komunizm”. Lech Wałęsa kończy się jako legenda. Dla mnie prywatnie, Wałęsa jako bohater, jako legenda odszedł już dawno temu. Za to m.in. że nie miał odwagi powiedzieć otwarcie: Tak, byłem TW. Przepraszam. Teraz postaram się to wszystko naprawić.

Zaczynają się dni gorąca, zaczynają się dni smrodu. Otwieramy okna, chcemy wpuścić zapach pięknej przyrody, a tu mamy „zapach”, że aż wykręca. Nasze kochane miasto śmierdzi, a dlaczego. Dlaczego, my musimy wąchać zapachy odchodów psich, kocich i innych. Jeżeli ktoś kocha i ma zwierzaki, to niech po nich sprząta. Nie powiem spotyka się ludzi, którzy sprzątają po swoich pupilach, ale jest to w mniejszości.

Niejasną postacią pozostaje dla mnie redaktor naczelny tego dziennika – Tomasz Wołek. W 1996 r. przestał być redaktorem naczelnym „Życia Warszawy”, po wygranej w wyborach prezydenckich w 1995 r. Aleksandra Kwaśniewskiego. (Wołek działał wówczas w sztabie wyborczym Lecha Wałęsy). Dziennik zdobył sobie popularność zwłaszcza cyklem artykułów „Wakacje z agentem” , w których opisywał wspólne wakacje rosyjskiego szpiega, Władimira Ałganowa i Aleksandra Kwaśniewskiego. Kwaśniewski wytoczył gazecie proces, który wygrał.

Nie wiem, ale coraz bardziej źle się dzieje z naszą uprzejmością. Chciałabym zwrócić uwagę na fakt jazdy naszymi autobusami. Obserwuję, że kierowcy (chcę zaznaczyć, że nie wszyscy) MZK nie zwracają uwagi, że na przystankach stoją matki z małymi dziećmi w wózkach, z dziećmi niepełnosprawnymi na wózkach, osoby niepełnosprawne... Chcą samodzielnie poradzić sobie z wejściem do autobusu, ale niestety nie mogą, ponieważ kierowcy (oczywiście nie wszyscy) zatrzymują się tak, aby utrudnić im wejście do autobusu. Zatrzymują się za daleko od krawężnika i trudno w/w wejść.

Wspomnę w tym artykule niestety niesławnej pamięci Akcję Wyborczą „Solidarność” (AWS). Partię rządzącą Polską w latach 1997 – 2001, początkowo w koalicji z jeszcze bardziej niesławną partią „ludzi rozumnych” czyli Unią Wolności, czyli współtwórczynią razem z postkomunistami tego bajzlu nad bajzle, zwanego III RP.