Dorastałem w czasach, gdy określenie „prawica” i „prawicowy” brzmiały w PRLu jak obelga. Oskarżano prawicę o współpracę z hitlerowcami, zwalczanie „patriotycznej lewicy” oraz mordowanie Żydów, komunistów oraz niewinnej ludności. Do owej prawicy zaliczano „bandy AK i NSZ”. Po 1956 okazało się, że „AK była w porządku, tylko dowództwo miała złe”. Natomiast NSZ nadal była organizacją zbrodniczą. W Sejmie RP I kadencji podjęta została uchwała, iż Narodowe Siły Zbrojne dobrze się Polsce zasłużyły.

Senat III RP nie oddał senatora Koguta bez ochrony, jaką daje immunitet. Rozumiem z tego, że wieloletnie pływanie między paragrafami zostanie poddane analizie. Swoją drogą nie mogę tu nie przywołać choćby dwóch kogutów, z którymi miałem do czynienia. Pierwszy przypadek, który zwalił mnie z nóg, to sytuacja, w której kolega pokazuje mi element z produkcji – obróbka skrawaniem i pyta, do czego by to jemu mogło się przydać? Pytam: Komu to ukradłeś? On: Nie! Ja nic nie ukradłem. Leżało tam, przy maszynie. Inny przypadek „biznesmena”.

Z warszawskich „sfer rządowych” donoszą, iż nowy Minister Obrony Narodowej przeprowadza szybką intensywną „demacierewizację” resortu. I nie chodzi tu wyłącznie o zatrudnienie na stanowiskach w Gabinecie Politycznym. Takie zmiany są naturalne. Każdy minister ma prawo do doboru najbliższych współpracowników – asystentów, doradców, rzecznika prasowego, osób odpowiedzialnych za kontakty z posłami i senatorami itp. I jest oczywiste, że są to osoby bezpośrednio związane z konkretnym ministrem. Z nim przychodzą i z nim odchodzą.

Rząd Tadeusza Mazowieckiego i tzw. Sejm Kontraktowy stanęli wobec problemu: oszczędności na mieszkanie czy na samochód? Dokładniej: chodziło o waloryzację oszczędzanych przez lata środków na owe dobra trudno dostępne. W czasach PRLu droga do własnego mieszkania wiodła przez wieloletnie oszczędzanie na tzw. Książeczkach Mieszkaniowych. Podobnie było ze staraniem się o samochód krajowej produkcji. Marzenie milionów Polaków – tzw.

Z doniesień opiniotwórczej prasy („Rzeczpospolitej” i „Dziennika-Gazety Prawnej”) wynika, że właśnie ważą się losy tzw. lotniska zastępczego dla Okęcia. Zwolennicy Radomia ostro ścierają się z obrońcami Modlina. Rzecz idzie nie tylko o prestiż, ale także o pieniądze na odpowiednie dostosowanie lotniska. Jedno i drugie wymaga wielu, wielu milionów.