W tym roku mija 37 rocznica wprowadzenia stanu wojennego.

Zarząd Regionu Ziemi Łódzkiej NSZZ „Solidarność”, aby uczcić pamięć ofiar stanu wojennego, organizuje 13 grudnia 2018 r. uroczystości.

– Rozpoczną się one o godz. 16.00 mszą świętą w parafii pw. Najświętszego Imienia Jezus (u oo. Jezuitów) przy ul. Sienkiewicza 60 w Łodzi.

– Po mszy, około godz. 17.00 rozpocznie się tradycyjny przemarsz uczestników obchodów pod Pomnik-Krzyż poświęcony Ofiarom Stanu Wojennego przy kościele Podwyższenia Świętego Krzyża u zbiegu ulic Sienkiewicza i Tuwima.

Jak co roku z nadzieją czekamy nadejścia nowonarodzonego Jezusa Chrystusa. Wierzymy, że zmieni on nasze życie.

Okres Bożego Narodzenia to taki czas, w którym nawet najbardziej zajadli politycy zmieniają swój ton, w którym wszystko staje się lepsze, w którym wszystko powinno stawać się lepsze.

Wiosna dosyć długo w tym roku zwlekała, toteż zwały brudnego śniegu prawie do końca kwietnia piętrzyły się na ulicach i podwórkach. Poranki straszyły mrozem i mgłą, wieczory wiatrem i deszczem. Ściekającą dachami deszczówkę poranne przymrozki zmieniały w zwisające z rynien i gzymsów sople. Wyłożone brukiem Krakowskie Przedmieście zamieniało się w ślizgawkę by wraz ze wznoszącym się ponad mury Zamku Królewskiego słońcem zaświecić płynącymi wzdłuż rynsztoków strugami wody.

W minioną środę, 28 listopada b. r. w czytelni piotrkowskiej Miejskiej Biblioteki Publicznej odbyło się spotkanie autorskie z Szymonem J. Wróblem, twórcą książki „Ojciec, czyli o Pieronku” i reżyserem filmu o podobnym tytule.

Frekwencja zbytnio nie dopisała. W czytelni było raptem kilkanaście osób. Nie dostrzegłem wśród nich w ogóle duchownych. Zbytniego zaskoczenia nie doznałem. Raczej była to swoista hagiografia na cześć biskupa.

No i co? Zadowoleni? Myślę, że nikt nie ma powodu do zadowolenia. Ani „Żydy” ani „Chamy” (Opozycja Demokratyczna) ani „Ekstrema Solidarnościowa”.

Mam tę satysfakcję, że po pierwsze: mogę wylegitymować się troską o przywódcę marionetkę - pisałem do LW w spr. przyznania się do agenturalnej przeszłości. Wyjaśniałem: nieprzyznanie bez względu na fakty źle wróży Polsce. Bo: przynależałem do opozycji, która chciała pozyskać LW do polskiej sprawy KR KK NSZZ”S”.

Od lat (od zawsze) noszę się z zamiarem wskazania politycznego (partyjniacko stowarzyszeniowego) niewolnictwa. Dziś mogę wreszcie zająć się problem. Roznoszenie cukierków przez dyrektorów szkół w kampanii wyborczej PROM-u było już ostatnim dzwonkiem, jednak czekałem… Wcześniej dowiedziałem się o najeździe na PT, jak mówią, totalnej opozycji, którą z nadzieją przyjęli aktywności pani Wężyk, a które to nadzieje zbladły, gdy posłuchali przekazu z warszawki.