Do mojego poprzedniego artykułu wkradł się pewien błąd za który przepraszam i prostuję. Atak Niemiec na Francję miał miejsce oczywiście w 1940, a nie 1941 r.
Ale wracam do „Widomości Polskich” i Karola Zbyszewskiego.

W numerze 37-38 ,,Najwyższego Czasu!” z br. znalazł się bardzo ciekawy artykuł autorstwa Wojciecha Tomaszewskiego pt. ,,Wygraliśmy czy przegraliśmy II WŚ”. Przewodnią myśl tej publikacji stanowiło stwierdzenie: „Polska i Polacy byli w obozie zwycięzców podczas II WŚ, ale to nie znaczy, że byli zwycięzcami”.

Czy Piotr Arkadiewicz Stołypin, premier Rosji w początkach XX w, mógł ocalić Rosję? Odpowiadając najkrócej – niestety nie, bowiem reprezentował interesy klasowe tych sił, które ostatecznie doprowadziły do upadku dawnego porządku niczego w zamian nie oferując poza rozpadem Imperium, któremu ten rosyjski mąż stanu tak silnie starał się zapobiec.

W istocie też rosyjski premier mimowolnie wzmacniał obiektywne czynniki rewolucyjne, które ostatecznie dawną Rosję pogrzebały, co ciekawe zachowując z niej wystarczająco dużo, by przetrwał sam rdzeń Ruskiego Świata.

Trudno odpowiedzieć na pytanie, która z dynastii wyrządziła najwięcej szkód: Jagiellonowie, Wazowie czy Sasi.

Jagiellonowie niszczyli dorobek Polski piastowskiej, za Wazów doszło do unii brzeskiej (1596), której skutkiem było utworzenie Cerkwi unickiej, do wybuchu niekończących się powstań na Ukrainie i konfliktu z Moskwą, a Sasi bez skrupułów dążyli do likwidacji Rzeczpospolitej Iluś Tam Narodów (chociaż to ostatnio jest podważane przynajmniej przez niektórych historyków).

19 października obchodziliśmy 40 rocznic porwania i zamordowania księdza Jerzego Popiełuszki. Wieczorem gdy wracał z Bydgoszczy, gdzie odprawił swoją ostatnia mszę św. , porwali go przez funkcjonariusze SB razem ze swoim kierowcą Waldemarem Chrostowskim, któremu udało się uciec.
Prawdopodobnie w nocy z 19 na 20 października po torturach zamordowano go, a jego ciało z workiem kamieni wrzucono do Wisły z tamy nad zbiornikiem wodnym we Włocławku.

Autorowi tego artykułu też jest bliski szeroko rozumiany ruch narodowy, ale odda głos komu innemu, redaktorowi „Myśli Polskiej” Łukaszowi Jastrzębskiemu.