Treść tego ogłoszenia (opublikowanym w języku niemieckim i polskim i rozwieszonym w formie afisza na ulicach m.in. Warszawy) warto przypomnieć pani prof. Engelking oraz innym badaczom, którzy formułują pretensje do Polaków nie-żydów za niewystarczającą pomoc udzielaną żydowskim współobywatelom. Przy takim zagrożeniu każdy gest pomocy był bohaterstwem! W żadnym innym kraju okupowanym przez Niemców takich represji nie stosowano.

Jerzy: https://jerzykropiwnicki.wordpress.com/

19 maja 2023

Antysemityzm Zofii Kossak Szczuckiej był niewątpliwy i mocno utrwalony. Ale też nie ulegało wątpliwości jej szczere zaangażowanie w obronę życia ludności żydowskiej zagrożonego przez Niemców. I to w warunkach, gdy jakakolwiek pomoc żydom czy Żydom była karana śmiercią całej rodziny „winnego”. Władysław Bartoszewski, który w r.

Zabieramy przeto głos my, katolicy Polacy. Uczucia nasze względem Żydów nie uległy zmianie. Nie przestajemy uważać ich za politycznych, gospodarczych i ideowych wrogów Polski. Co więcej, zdajemy sobie sprawę z tego, iż nienawidzą nas oni więcej niż Niemców, że czynią nas odpowiedzialnymi za swoje nieszczęście. Dlaczego, na jakiej podstawie – to pozostaje tajemnicą duszy żydowskiej, niemniej jest faktem nieustannie potwierdzanym. Świadomość tych uczuć jednak nie zwalnia nas z obowiązku potępienia zbrodni.

W swoim Apelu PROTEST! Opublikowanym w prasie podziemnej w Warszawie w sierpniu 1942 r. Autorka napisała:

[…] zdajemy sobie sprawę z tego, iż nienawidzą nas oni [żydzi – przyp.] więcej niż Niemców, że czynią nas odpowiedzialnymi za swoje nieszczęście. Dlaczego, na jakiej podstawie – to pozostaje tajemnicą duszy żydowskiej, niemniej jest faktem nieustannie potwierdzanym. Świadomość tych uczuć jednak nie zwalnia nas z obowiązku potępienia zbrodni.

W swym apelu zatytułowanym PROTEST, opublikowanym w warszawskiej prasie podziemnej w sierpniu 1942 r. Autorka, uznawana przed II wojną światową za „oczywistą antysemitkę” pisze o obowiązku katolików i Polaków w obliczu zbrodni niemieckiej popełnianej na żydach (Polakach wyznania mojżeszowego):

W swym Apelu „PROTEST” Autorka, mająca przed II wojną światową opinię „antysemitki” potępiła milczenie nie tylko katów-Niemców, ale także świadków zbrodni:

Świat patrzy na tę zbrodnię, straszliwszą niż wszystko, co widziały dzieje, i – milczy. Rzeź milionów bezbronnych ludzi dokonywa się wśród powszechnego, złowrogiego milczenia.

Milczą kaci, nie chełpią się tym, co czynią.

Nie zabierają głosu Anglia ani Ameryka,

milczy nawet wpływowe międzynarodowe żydostwo, tak dawniej przeczulone na każdą krzywdę swoich.

PROTEST!

W getcie warszawskim, za murem odcinającym od świata, kilkaset tysięcy skazańców czeka na śmierć. Nie istnieje dla nich nadzieja ratunku, nie nadchodzi znikąd pomoc. Ulicami przebiegają oprawcy, strzelając do każdego, kto się ośmieli wyjść z domu. Strzelają podobnie do każdego, kto stanie w oknie. Na jezdni walają się nie pogrzebane trupy.

Wezwany (sobie narzuconym przed XXX lat) obowiązkiem pamięci uczestniczyłem w nabożeństwie przejścia młodego Piotra na wieczny odpoczynek. Świadectwo jakie wystawił ksiądz celebrans o osobie młodego katolika; słowo list Taty 18 latka, którego pożegnaliśmy po tej stronie życia to szczyt ojcowskiej pokory, mądrości; religijnej nadziei.

https://www.lokalna.news/artykul/5764,historia-jest-nauka-zycia-wywiad-z...

Kilka dni temu Pani Redaktor w felietonie zamieszczonym w „Rzeczpospolitej” „rozprawiła się z uroszczeniami Polaków do szczególnych zasług względem Żydów” w czasie okupacji niemieckiej. Wali też między nasze oczy stwierdzeniem, że wprawdzie „do stycznia 2022 r 7.232 Polaków zostało odznaczonych tytułem Sprawiedliwych. Ale też 5.982 Holendrów”. Wniosek: Holandia miała znacznie mniej obywateli niż Polska, więc proporcja Sprawiedliwych do całości była wielokrotni większa niż w przypadku Polaków. Wydaje się, że p.

Suwerenna Polska. Trudno przejść obojętnie nad medialną zagrywką partii podobno politycznej czy też fochów innej też podobno politycznej. Nie wspomnę o reszcie dziadostwa - za Maciosek (1823-1897).

W związku z agresją Rosji na Ukrainę niektórzy publicyści snują marzenia o „przywróceniu jagiellońskiej idei wspólnego państwa Polaków, Ukraińców i Litwinów” a w przyszłości „być może także Białorusinów. To nie jest dobry pomysł. Zarówno Litwini jak i Ukraińcy przeżywają czas „odrodzenia swojej państwowości”. Litwini z trudem tłumią lęk przed „polonizacją” – stąd m.in. ich niechęć do polskiej pisowni nazwisk polskiej mniejszości oraz do funkcjonowania polskich szkół. Ukraińcy w marzeniach o własnym państwie dali się nakłonić do ludobójstwa w latach 1940 na ludności polskiej.

To nie pan Andrzej Kacperek a p. Marian Błaszczyński powinen brać udział w obsikaniu (naznaczeniu) kolejnego miejsca w Rzeczy Pospolitej przez wielką orkiestrę świątecznej przemocy.

Pan Marian nie kto inny splątał ideowca z hochsztaplerem w PT. A. Kacperek jest tutaj postacią, która swoją osobę postawiła w roli ideowej politycznej. Jest tych osób więcej.

Przez kilka dni byłem na Europejskim Kongresie Gospodarczym w Katowicach. Nie miałem możliwości dokonywania wpisów na blogu. Ale słuchałem i czytałem. M.in. przeczytałem art. p.red. Łukasza Warzechy w opiniotwórczym dzienniku Rzeczpospolita. Zrelacjonował tam publikacje prominentnych opiniotwórczych publicystów amerykańskich, którzy sugerowali, że poparcie USA dla Ukrainy będzie zmniejszało się pod wpływem nacisków wewnętrznych i USA będzie zmierzało do osiągnięcia porozumienia pokojowego z Rosją.

Warto takie pytanie zadać zwłaszcza teraz, gdy stosunki Polski z Izraelem ulegają poprawie. Gdy młodzi Żydzi z Izraela co roku uczestniczyli w „Marszu Żywych” do Auschwitz-Birkenau pod zbrojną eskortą funkcjonariuszy z Izraela - czego dowiadywali się w ten sposób o Polsce? I gdy nie wolno im było swobodnie poruszać się np. po Krakowie, w którym nocowali? Podejrzewam, że przekaz był jednoznaczny: Polska jest krajem niebezpiecznym dla Żydów, a Polacy stanowią dla nich śmiertelne zagrożenie. Nie wiem, czego dowiadywali się w Auschwitz? Może tego, że „naziści mordowali Żydów”?