Od czasu do czasu ten czy inny polityk publicznie przeprasza za nasze Polaków winy wobec narodów ówczesnego państwa Czechów i Słowaków. Pierwszą naszą winą ma być aneksja Zaolzia w r. 1938, drugą udział w tłumieniu „praskiej wiosny 1968 roku”. W pierwszym przypadku haniebne ma być to, że wykorzystaliśmy zabór części ziem Czechosłowacji przez wojska III Rzeszy Niemieckiej w 1938, w drugim – udział w sowieckiej operacji skierowanej przeciw wolnościowym aspiracjom naszego południowego sąsiada.

Zaciągnąłem z lat młodzieńczych (niejako) pretensje taty i części jego rodzeństwa o tym, że ich tata mój dziadek (ten od dziadostwa) lepiej traktuje służbę i domowe zwierzęta niż własne dzieci. Tata to raptus, jak pewnie już gdzieś pisałem. Z „Macioska” ustalonego XIXw mojego protoplasty zostało mi to, że oddał własną ziemię dla mieszkańców spalonej w pożarze wsi (powstała nowa wieś do dziś istnieje), także to, że każdy, kto chciał zarobić miał u Macioska pracę, że gonił nierobów. Jego wnuk (ostatni zarządca majtku) mój dziadek Józef nazwał takowych - dziadostwo.

W kaplicy było ciemno. Wysoki krzyż sięgający stropu zdawał się dzielić kaplicę na dwie części. Witraże znajdujące się w oknach na ścianie ołtarza przedstawiały męczeńskie sceny z życia Świętej Zofii. Świece na bocznych ścianach w znacznym stopniu zdążyły zaczernić dymem białe ściany. Ich migotanie zdawało się zapełniać całe wnętrze kaplicy jakąś niezgłębioną tajemnicą, jakimś misterium. Drewniane ławki ciągnęły się od wejścia aż po sam ołtarz przed którym ustawiono dwa klęczniki. Na jednym z nich klęczał ksiądz i przebierał w rękach paciorki różańca.

Ewangelia nie mówi, ilu było Mędrców odwiedzających Dzieciątko Jezus. W przekazach zawartych w Apokryfach i pobożnych legendach pojawiają się różne liczby – od 24 do 3. I ta ostatnia liczba została niemal powszechnie przyjęta wskutek „logicznego ustalenia”, że skoro złożyli trzy wymienione w Piśmie Świętym dary – mirrę, kadzidło i złoto – to Mędrców było trzech.

Strajk Kobiet w 2020 r. korzystał z podstaw naukowych zbrodniarki komunistycznej Dr. Heleny Wolińskiej.[https://blogjw.wordpress.com/2020/12/09/pandemiczne-sukcesy-polskich-naukowcow/].

Protestów świata akademickiego niemal nie było. Było wsparcie decydentów akademickich.[https://blogjw.wordpress.com/2020/10/27/reakcja-obywatela-na-apel-kolegium-rektorskiego-uj/]

Polskie Radio przypomniało mi o szczególnej rocznicy. Wczoraj minęło 39 lat od dnia, w którym Sąd Wojewódzki w Łodzi skazał Andrzeja Słowika i mnie za „kontynuowanie działalności w warunkach stanu wojennego” (art.46.1) oraz za „kierowanie akcją protestacyjną” (art.46.2) w oparciu o przepisy Dekretu o stanie wojennym. Otrzymaliśmy po 4,5 roku więzienia plus 4 lata pozbawienia praw publicznych (ta część wyroku miała się zacząć po wyjściu z więzienia). Sąd Najwyższy PRL w swej szczególnej łaskawości podwyższył wyrok więzienia do lat 6. Bronili nas (za darmo!) najlepsi łódzcy adwokaci.

[obywatela wyklętego z systemu uniwersyteckiego od czasu politycznych weryfikacji kadr epoki Jaruzelskiej]

Mimo pandemii trwającej niemal od samego początku roku prowadziłem nadal działalność pro publico bono, mimo długotrwałego wyklęcia mnie z przestrzeni publicznej a akademickiej przede wszystkim. Dzięki internetowi w XXI to wykluczenie nie jest jednak tak skuteczne jak miało być.

13 grudnia minęła 39 rocznica wprowadzenia stanu wojennego na terytorium całego kraju. Po latach czytelnicy historii mogą mieć jednak wątpliwości, czy stan wojenny został wprowadzony także na uczelniach i czy spowodował jakiekolwiek dotkliwe skutki w domenie akademickiej. Dostępne w internecie historie uczelni na ogół pomijają tę datę, jakby nic istotnego w ich historii wtedy się nie wydarzyło.

W „Dziejach Uniwersytetu Jagiellońskiego”, wydanych w 2000 r. na 600 rocznicę odnowienia jagiellońskiej wszechnicy, nie ma nawet takiego terminu jak „stan wojenny”.

W tym roku na to (kolejne); rozpamiętywanie, urodzenia się Syna człowieczego; tym razem rozkminię zdanie zapisane przez autora. Paweł Apostoł, które jest swoistym moim drogowskazem, celem, kierunkiem myślenia, działania, realizacji na moją małą miarę.

4,7 z Listu Do Galatów wziąłem za życiową dewizę (1986?)