Na progu IV RP

Był dla mnie wielkim bohaterem. Założycielem organizacji antykomunistycznej RUCH, człowiekiem, który zerwał tablicę upamiętniającą Lenina ze szczytu Rysów, więźniem politycznym w czasach głębokiego PRLu, współpracownikiem (a w istocie aktywnym członkiem) Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela i organizatorem jednego z dwóch pierwszych punktów informacyjnych o „Nowych Związkach Zawodowych” we wrześniu 1980 na Uniwersytecie Łódzkim. Współpracowałem z nim przy tworzeniu struktur NSZZ „Solidarność” na UŁ. Był inicjatorem mojego wejścia w struktury regionalne i krajowe Związku.

Władysław Korowajczyk zmarł 10.02.2023; urodził się w Wilnie w 1934 r. Jego ojciec, kapitan rezerwy, został zamordowany w Katyniu. Matka - Halina w okresie wojny uczyła na tajnych kompletach. Władysław swoją edukację rozpoczął w tajnym szkolnictwie. W okresie okupacji niemieckiej włączył się w działalność tajnego harcerstwa. Kolportował m.in. tajne pismo "Niepodległość". W 1945 r., w obawie przed wywózką na Syberię, Halina, z dwoma synami wyjechała do Łodzi. Tutaj Władysław ukończył szkołę średnią i Akademię Medyczną, uzyskując tytuł lekarza.

Insurekcja Kościuszkowska, Powstanie Listopadowe, Powstanie Styczniowe, Powstanie Warszawskie – każde z nich znajduje odpowiednie miejsce w podręcznikach i w pamięci narodowej. Łączy je to, że były zrywem przeciw okupantom, walką o wolność, o wyzwolenie narodowe. Ale także to – że kończyły się klęską i wzmożeniem represji. Znamy ich dowódców i bohaterskie czyny uczestników. I to jest słuszne. Inaczej, niestety obchodzimy się z Powstaniami Śląskimi i Powstaniem Wielkopolskim. Te zrywy były zwycięskie i dały Polsce wielkie przyrosty terytorium, ludności i aktywów gospodarczych.