z naszego archiwum

Tutaj mamy przekaz (...).
Podpowiem co należałoby zrobić (a zrobione nie będzie) po to aby Polska Polacy mogli rozpocząć swoje zmartwychwstanie na miarę współczesnych.
Należałoby przeprosić za polityczną naiwność, która była formą (gruba kreska) zasłonięcia trzeźwego osądu sytuacji na rzecz perspektywy widocznego awansu poprzez prawdopodobne zdobycze państwowych żołdów i możliwości.

Przy okazji dorocznego „Marszu Żywych” na terenie Auschwitz-Birkenau przypomniano, że w tym roku przypada 70 Rocznica Powstania Państwa Izrael. Wg naszego kalendarza za początek istnienia Państwa Izrael uważa się dzień ogłoszenia Deklaracji Niepodległości Izraela przez Dawida Ben Guriona – 14.maja 1948 r. Po ogłoszeniu tego aktu Ben Gurion został Premierem Rządu Tymczasowego. Następnego dnia wybuchła I wojna izraelsko-arabska. 28.maja różne formacje paramilitarne zostały scalone w Siły Zbrojne Izraela.

Tego prominenci z PO i Nowoczesnej się nie spodziewali. Z wielką przyjemnością podnosili poziom medialnej histerii dotyczącej „pazerności rządu pisowskiego” i upajali się wieściami o spadających „słupkach poparcia” dla aktualnej władzy. Nie wzięli pod uwagę, iż Kaczora stać na działania nieszablonowe. Że człowiek, który kiedyś (latem 1989) potrafił wyrwać „komunistyczne przydawki” – ZSL i SD – z koalicji z PZPR i uniemożliwić powstanie rządu w pełni kontrolowanego przez „czerwonych” może znaleźć odpowiedź na ich „bilbordy hańby”. I że na ból zadany umie odpowiedzieć bólem jeszcze większym.

Kazimierz Michał Ujazdowski przypomina mi legendarnego Odyseusza. Krótko po utworzeniu rządu Tadeusza Mazowieckiego został szefem gabinetu Aleksandra Halla i wstąpił do Unii Demokratycznej wraz z całym Forum Prawicy Demokratycznej. W 1992 odszedł z partii współtworząc nową – Partię Konserwatywną. W 1994, gdy UD zbliżyła się do Kongresu liberalno-Demokratycznego i przekształcała się w Unię Wolności, oparł się pokusie „powrotu na łono”, „rozłamał” Partię Konserwatywną i założył Koalicję Konserwatywną. W 1997 KK z KM Ujazdowskim na czele przystąpiła do Akcji Wyborczej Solidarność.

Przy ustalaniu składu tzw. „strony społecznej” Okrągłego Stołu opinia publiczna informowana była o tym, że dla ówczesnych władz PRL nie do zaakceptowania były dwie osoby: Jacek Kuroń i Adam Michnik. Po kilku dniach „naród odetchnął z ulgą”. Oto „wskutek stanowczej postawy Lecha Wałęsy” osoby te zostały włączone w skład delegacji Solidarności. Niedawno otrzymałem od znajomego pracownika IPN kopię listy sporządzonej przez „organizatorów Okrągłego Stołu” (czyli SB), zatytułowaną OSOBY, KTÓRE NIE POWINNY UCZESTNICZYĆ W OBRADACH „OKRĄGŁEGO STOŁU”.