Gospodarka

Z komunikatów sejmowych i rządowych wynika, że zapadły już wszystkie kluczowe decyzje w sprawie przekopania Mierzei Wiślanej. Określono już miejsce przekopu i przebieg toru wodnego z Zatoki Gdańskiej do przekopu i od przekopu do portu w Elblągu. Wiemy, że przekop będzie miał 1300 m długości 60-120 m szerokości i 6,5 m głębokości. Przekop zlokalizowano w terenie niezamieszkałym, na obszarze należącym do Lasów Państwowych. Zabezpieczono pieniądze w budżecie i podjęto stosowną „specustawę”. Zatem?

Każdemu, kto oglądał film Ziemia Obiecana lub czytał książkę Władysława Reymonta pod tym tytułem znana jest metoda „wychodzenia z kłopotów” przy pomocy zakupionego pożaru. Wtedy był to sposób na uniknięcie bankructwa dzięki pieniądzom z ubezpieczenia. Warunek był jeden: podpalacz nie mógł dostać się w ręce policji, a jeśli się dostał – nie mógł zdradzić zleceniodawcy. Tamte praktyki przypomniały się (zapewne nie tylko mnie), gdy okazało się, że zaczęły płonąć kolejne wysypiska śmieci.

Publikatory rozszyfrowały przyczynę nieoczekiwanego sukcesu Radomia jako wskazanego następcy Okęcia i Modlina dla tanich linii. Autorami okazali się „chłopcy i dziewczęta z PPL”. Akcję przeprowadzili w dwóch krokach. Po pierwsze, jako przedstawiciele udziałowca w Modlinie skutecznie zablokowali modernizację tamtego portu (poniekąd słusznie, bo tamten port lotniczy od początku był pomyłką techniczną). Po drugie ogłosili konkurs na następcę, stawiając „morderczy” warunek: port lotniczy musiał być na terenie województwa mazowieckiego.

Z doniesień opiniotwórczej prasy („Rzeczpospolitej” i „Dziennika-Gazety Prawnej”) wynika, że właśnie ważą się losy tzw. lotniska zastępczego dla Okęcia. Zwolennicy Radomia ostro ścierają się z obrońcami Modlina. Rzecz idzie nie tylko o prestiż, ale także o pieniądze na odpowiednie dostosowanie lotniska. Jedno i drugie wymaga wielu, wielu milionów.