Obejrzałem obie realizacje historii słynnego polskiego Dywizjonu. Obie ciekawe. Ale w przeciwieństwie do większości zawodowych recenzentów uważam, że angielska produkcja była lepsza. Niekoniecznie ze względu na kreacje aktorskie, czy odwzorowanie walk w powietrzu. Lepsza była z dwóch powodów scenariuszowych: po pierwsze angielska z całą brutalnością pokazała wredne zachowanie rządu angielskiego po wojnie i niewdzięczność społeczeństwa angielskiego.

Paweł Kukiz w swoim czasie, na początku lat 1990 zasłynął piosenką „Ksiądz proboszcz już się zbliża”. Mogłaby ona być wykonywana jako motyw podłego antykościelnego filmu „Kler”. Dla lepszego efektu politycznego równolegle propagowany był tytuł tamtej piosenki jako „ZChN się zbliża”. Marek Jurek wówczas był członkiem władz Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego i pamiętam z jakim oburzeniem komentował nie tylko treść piosenki i jej „polityczne” ostrze, ale także bluźniercze wykorzystanie melodii uroczystej pieśni kościelnej „Pan Jezus już się zbliża”. Po latach p.

Nieprzyjemną sensację wzbudził fakt, że przy podpisywaniu wspólnego dokumentu w Białym Domu p. Donald Trump siedział, a p. Andrzej Duda stał. Moim zdaniem, sprawa ma proste wyjaśnienie: tam był tylko jeden fotel, a p. Trump to człowiek starszy, więc p. Duda, człowiek dobrze wychowany, który zawsze w tramwaju, autobusie, czy gdzie indziej, osobom starszym miejsca ustępuje, więc i tu nie skorzystał z praw gościa i starszemu człowiekowi miejsca ustąpił. Komentatorzy prasowi i politycy tego gestu naszego Prezydenta nie docenili.

Do polityki społecznej zawsze zgłaszałem dwa zastrzeżenia – że wprowadza progi dochodowe w polityce prorodzinnej oraz że preferuje samotne matki (lub samotnych rodziców). Rzecz nie tylko w tym, że w obu przypadkach potrzebna jest weryfikacja stanu rzeczywistego – a zatem procedur kontrolnych i urzędników do ich wykonywania. Ważniejsze to, że stymuluje niepożądane zachowania społeczne: zabija inicjatywę do starania się o wyższe dochody z własnej działalności jako pracownicy lub przedsiębiorcy oraz zachęca do separacji, „związków partnerskich”, a nawet do rozwodów „na niby” lub naprawdę.

Był czas, kiedy obsługa zapewniana przez naszego narodowego przewodnika była tak niskiej jakości, że jego skrót LOT dość powszechnie złośliwie rozwijano jako Lot of Troubles czyli „mnóstwo kłopotów”. Dotyczyło to punktualności (jej braku), komfortu przelotu i serwisu. Ostatnio wszystko to bardzo się poprawiło. Ale czy na pewno? W Wiedniu w czasie konferencji znajoma funkcjonariusza publiczna wysokiego szczebla bardzo zdenerwowana opowiadała mi o zdenerwowaniu pasażerów, którzy z jakichś niejasnych powodów (opóźnień w załadowaniu bagażu?!) czekali ponad 2 godziny na wejście na pokład.