Na progu IV RP

Antoni Macierewicz ma wielu krytyków i niemałą grupę entuzjastów. Nie zaliczyłbym siebie do żadnej z tych kategorii. Jego konflikt z Prezydentem był dla mnie niezrozumiały, gorszący i deprymujący. Gdy znajomi pytają mnie o największe osiągnięcie jego kadencji – to mówię: oczyszczenie polskiego wojska z absolwentów sowieckich szkół. Być może są wśród nich szczerzy patrioci. Wszak w naszych powstaniach brali udział oficerowie i generałowie armii carskiej. I pamiętam, że zaufanym oficerem Ludowego Wojska Polskiego, dopuszczonym do najtajniejszych planów ZSSR był płk Ryszard Kukliński.

Obrazowo wskazując: Mamy umocnienie Judeopolonii czy Poloniojudei? Jeszcze wcześniej: nie cierpię personalizowania (podpinania pod nazwisko cech, których homo sapiens nie ma) polityki, spraw, programów - czy choćby idei. To pułapka.

Brak zasad.

Kilka uwag przy okazji rzekomej rekonstrukcji rządu. Czy można się dziwić samorządowym koteriom, w których od 10, 15, 20 i więcej lat dominuje taki sam personalny skład – ta sama grupa, która siłą rzeczy staje się koterią? Czy można się dziwić, że w takiej sytuacji wyborca zostaje w domu? Że w konsekwencji władza staje się obcym ciałem? Partia – ostoja odpowiedzialności politycznej - ofiarą intryg, zespołem destrukcji.