Antysemityzm Zofii Kossak Szczuckiej był niewątpliwy i mocno utrwalony. Ale też nie ulegało wątpliwości jej szczere zaangażowanie w obronę życia ludności żydowskiej zagrożonego przez Niemców. I to w warunkach, gdy jakakolwiek pomoc żydom czy Żydom była karana śmiercią całej rodziny „winnego”. Władysław Bartoszewski, który w r.

Zabieramy przeto głos my, katolicy Polacy. Uczucia nasze względem Żydów nie uległy zmianie. Nie przestajemy uważać ich za politycznych, gospodarczych i ideowych wrogów Polski. Co więcej, zdajemy sobie sprawę z tego, iż nienawidzą nas oni więcej niż Niemców, że czynią nas odpowiedzialnymi za swoje nieszczęście. Dlaczego, na jakiej podstawie – to pozostaje tajemnicą duszy żydowskiej, niemniej jest faktem nieustannie potwierdzanym. Świadomość tych uczuć jednak nie zwalnia nas z obowiązku potępienia zbrodni.

W swym apelu zatytułowanym PROTEST, opublikowanym w warszawskiej prasie podziemnej w sierpniu 1942 r. Autorka, uznawana przed II wojną światową za „oczywistą antysemitkę” pisze o obowiązku katolików i Polaków w obliczu zbrodni niemieckiej popełnianej na żydach (Polakach wyznania mojżeszowego):

PROTEST!

W getcie warszawskim, za murem odcinającym od świata, kilkaset tysięcy skazańców czeka na śmierć. Nie istnieje dla nich nadzieja ratunku, nie nadchodzi znikąd pomoc. Ulicami przebiegają oprawcy, strzelając do każdego, kto się ośmieli wyjść z domu. Strzelają podobnie do każdego, kto stanie w oknie. Na jezdni walają się nie pogrzebane trupy.

Kilka dni temu Pani Redaktor w felietonie zamieszczonym w „Rzeczpospolitej” „rozprawiła się z uroszczeniami Polaków do szczególnych zasług względem Żydów” w czasie okupacji niemieckiej. Wali też między nasze oczy stwierdzeniem, że wprawdzie „do stycznia 2022 r 7.232 Polaków zostało odznaczonych tytułem Sprawiedliwych. Ale też 5.982 Holendrów”. Wniosek: Holandia miała znacznie mniej obywateli niż Polska, więc proporcja Sprawiedliwych do całości była wielokrotni większa niż w przypadku Polaków. Wydaje się, że p.

W związku z agresją Rosji na Ukrainę niektórzy publicyści snują marzenia o „przywróceniu jagiellońskiej idei wspólnego państwa Polaków, Ukraińców i Litwinów” a w przyszłości „być może także Białorusinów. To nie jest dobry pomysł. Zarówno Litwini jak i Ukraińcy przeżywają czas „odrodzenia swojej państwowości”. Litwini z trudem tłumią lęk przed „polonizacją” – stąd m.in. ich niechęć do polskiej pisowni nazwisk polskiej mniejszości oraz do funkcjonowania polskich szkół. Ukraińcy w marzeniach o własnym państwie dali się nakłonić do ludobójstwa w latach 1940 na ludności polskiej.