Historia Przełomu

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i uwolnienie się od rządów komunistycznych namiestników Moskwy okazało się, że przywrócenie niektórych zasad obowiązujących w naszym kraju przez tysiąc lat nie jest proste. Protesty rozległy się już przy okazji przywrócenia religii do szkół. Zawiązał się „całkiem nieświęty” sojusz postkomuny z liberałami. Jeszcze silniejszy opór objawił się, gdy miał być zawarty konkordat, czyli układ państwowy ze Stolicą Apostolską.

Polskie Radio przypomniało mi o szczególnej rocznicy. Wczoraj minęło 39 lat od dnia, w którym Sąd Wojewódzki w Łodzi skazał Andrzeja Słowika i mnie za „kontynuowanie działalności w warunkach stanu wojennego” (art.46.1) oraz za „kierowanie akcją protestacyjną” (art.46.2) w oparciu o przepisy Dekretu o stanie wojennym. Otrzymaliśmy po 4,5 roku więzienia plus 4 lata pozbawienia praw publicznych (ta część wyroku miała się zacząć po wyjściu z więzienia). Sąd Najwyższy PRL w swej szczególnej łaskawości podwyższył wyrok więzienia do lat 6. Bronili nas (za darmo!) najlepsi łódzcy adwokaci.

„Tej nocy stała się rzecz w naszej Ojczyźnie bez precedensu – Rząd wypowiedział wojnę Narodowi.” Tak zaczynała się ulotka podpisana 13.grudnia 1981 przez Andrzeja Słowika i przeze mnie. On był Przewodniczącym Zarządu Regionalnego i członkiem Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, ja – Wiceprzewodniczącym ZR i członkiem KK. Określenie tej sytuacji jako „wojny z Narodem” tu w Łodzi padło po raz pierwszy w Polsce. Ulotka kończyła się stwierdzeniem, że „jest nas 10 milionów” i że „Jeszcze Polska nie zginęła”. Ulotka rozeszła się w ponad 10.000 egzemplarzy.