Jacek Łukasik

Wbrew pozorom zajmę się tu tematem innym, niż prawa ojców do wychowania dzieci po rozpadzie małżeństwa. Co by nie zrobili, dla przekaziorów i tak ojcowie będą zawsze najgorsi. Przykarcą dzieciaka (chodzi już nie tylko o kary cielesne), ale i powiedzą coś ostrzejszym tonem, to już mendia będą trąbić, jak to znęcają się nad dziećmi. Mendia są oczywiście na pasku innych sił – najciemniejszych z ciemnych. Albo wręcz odwrotnie. Ojciec okaże czułość dziecku, to zostanie oskarżony o pedofilię lub molestowanie seksualne dziecka.

Rozumiem, że lubicie czy nawet kochacie (ale nie uczuciem zarezerwowanym jedynie dla ludzi) swojego szczekającego pupila. Nie jestem natomiast w stanie w ogóle zrozumieć, jak możecie narażać bliźnich na pokąsanie przez niekiedy duże i niebezpieczne zwierzęta. Swoją drogą jestem przekonany (nie wiem, na ile słusznie), że amstafy, pitbule itp. to przeważnie domena tzw. dresów i karków, którzy w ten dziwny sposób próbują się dowartościować.

Co to za prowadzanie psów bez kagańca i smyczy,gdy w pobliżu są ludzie (często małe dzieci lub osoby starsze, które z natury rzeczy nie są tak sprawne)?

Są nią „Godzinki o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny”. Autorem ich polskiego tekstu, pochodzącego z końca XV w. jest Patron Warszawy – bł. Władysław (oryginalnie Ładysław) z Gielniowa, zmarły w 1505 r. Ich tekst uderza przepiękną formą, udanymi rymami, rytmiką strof, bogatą treścią teologiczną dotyczącą zachowania Maryi od grzechu pierworodnego i grzechów uczynkowych. Tradycja uważała, że Godzinki te należy śpiewać wczesnym rankiem.

Niestety nie znalazłem treści wymienionego w tytule pisma, wydawane przez Komisję, a następnie Radę Episkopatu Polski d/s Ekumenizmu od 1967 r. Nie ma też hasła „Biuletyn Ekumeniczny” w Wikipedii. Niemniej znalazłem kilka tytułów artykułów. Mniej więcej mogłem się zorientować w zamieszczanych w piśmie treściach po tytułach tekstów.