Łódź

Łódź za mojej kadencji jako Prezydenta m. Łodzi kandydowała do tytułu Europejskiej Stolicy Kultury. Mieliśmy ogromne szanse. Zorganizowaliśmy kilka dużych imprez Bożonarodzeniowych w Brukseli, imprezę promocyjną wspólnie z Ambasadą RP przy rządzie Belgii, braliśmy udział w kilku wystawach promocyjnych organizowanych w budynku Komitetu Regionów UE. Kilkakroć organizowałem seminaria i posiedzenia różnych Komisji Komitetu Regionów UE w Łodzi, przewodniczyłem posiedzeniom Komitetu Miast Włókienniczych Europy oraz Komisji Wspólnej Komitetu Regionów i Parlamentu Europejskiego.

W czasie mej drugiej kadencji już co roku organizowałem upamiętnienie zbrodni, jakiej dokonali Niemcy w nocy z 17 na 18 stycznia tuż przed opuszczeniem Łodzi. Przewodniczący Rady Miejskiej nadal organizował obchody Święta Wyzwolenia Łodzi. W organizowanych przez niego uroczystościach brali udział członkowie jego macierzystego klubu PO, radni klubu lewicy oraz kombatanci ZBOWiDu. Współuczestnicy organizowanych przeze mnie uroczystości to byli radni wybrani z listu ŁPO, PiS i „niezależni”, a także kombatanci AK i NSZ oraz osoby, które miały bliskich lub znajomych w gronie Ofiar.

Gdy kilka tygodni temu przeczytałem w łódzkich mediach, iż Władze naszego miasta wspólnie z ks. Arcybiskupem postanowiły zbudować kilka bloków – takie mini-osiedle dla ukraińskich uchodźców, zaniepokoiłem się. Są zagadnienia, na których Arcybiskup znać się nie musi – ale władze miasta powinny. Napisałem więc do p. Hanny Zdanowskiej, iż gotów jestem podzielić się wiedzą, jaką zyskałem w czasie swego pobytu w USA jako „visiting professor” w Instytucie Badania Problemów Ubóstwa. Miałem się tam okazję zapoznać z problemami getta etnicznego.

Dziennik Łódzki ujawnił, że Władze naszego miasta postanowiły do programu obchodów Urodzin Łodzi włączyć Paradę Wolności. Jej organizatorzy od 20 lat próbują przywrócić tę żałosną imprezę, która w swoim czasie słynęła nie tylko muzyką techno, ale i zgromadzeniem dilerów i ćpunów. Dowodów ich aktywności pełno było w bramach ul. Piotrkowskiej. Organizatorzy (w podstawowej masie ci sami dziś co wtedy) głosili, że chodzi im „tylko” o zgodę władz miasta. Naprawdę, chodziło (i nadal chodzi) o pieniądze z kasy miejskiej – i to niemałe.