Jerzy Kropiwnicki

Zbliża się termin „meczu o wszystko” i wybuch euforii, jeśli wygramy, a „narodowej żałoby”, jeśli dostaniemy lanie i zostanie nam już tylko „zwyczajowy” „mecz o honor”. Warto się zastanowić nad przerwaniem tego cyklu i zapobiec podobnej kompromitacji „polskich orłów” przed kolejnymi mistrzostwami (świata, olimpijskimi, Europy). Trzeba zacząć od diagnozy. To prawda, że polska reprezentacja składa się z najlepszych zawodników w historii naszego kraju. Indywidualnie są lepsi niż słynne „Orły Górskiego”. Błyszczą w klubach Europy na Wschodzie, Południu, Północy i na Zachodzie.

Kilkakrotnie taksówkarz (za każdym razem inny, oczywiście) uskarżał mi się na „beznadziejnie niską emeryturę”. Rzeczywiście, wymieniane przez nich sumy nie zapewniały godnego życia. W toku dalszej rozmowy okazywało się, że „na taksówce” każdy z nich pracuje już kilkadziesiąt lat. Na zarobki żaden z nich nie narzekał (no może trochę teraz, w pandemii). Pytałem jaką składkę na ZUS płacili? „Oczywiście – najniższą, jak każdy.” I tu rozmowa się rwała, bo zadawałem dwa pytania: to czemu reszty nie oszczędzał? Oraz, dlaczego teraz chciałby, żebym ja z moich podatków płacił za jego emeryturę?!

Wraca dyrektor Dariusz Jakóbek do pracy w XXXIV LO. Kilka tygodni temu zakazał używania symboli politycznych przez uczniów w internecie na ekranach używanych w czasie zdalnego nauczania. Powodem było to, że jedna z uczennic umieściła tam symbole „strajku kobiet”. Dyrektor uznał to za sprzeczne z Regulaminem szkoły. Lewicowa Wiceprezydentka miasta dwa miesiące temu zawiesiła dyrektora. Sprawa ostatecznie trafiła do rozpatrzenia przez odpowiednią Komisję w Min. Edukacji Narodowej. Ta uwolniła dyrektora od zarzutów i przywróciła go do pracy.

W roku 2011 przez Afrykę Północną i Bliski Wschód przetoczyła się fala (a właściwie „tsunami”) buntów, zamieszek, starć zbrojnych i rewolucji, które „demokratyczny Zachód” nazwał „Wiosną Arabską”. Politycy w swych oś­wiadczeniach i publicyści w komentarzach prześcigali się w komplementowaniu „walk o de­mokrację”. Nie ulega wątpliwości – w przytłaczającej większości tych krajów rzą­dzi­li dykta­torzy jawnie lekceważący demokratyczne procedury, a w pozostałych pa­no­wali dziedziczni władcy o równie sceptycznym podejściu do „woli ludu”. Komentatorzy tych wydarzeń nie ograniczyli się do pochwał.