Obyczaje

No, cóż widocznie jestem zacofany i niedzisiejszy, jeżeli się czepiam o takie rzeczy;-). A o cóż takiego chodzi? O to, że podczas obrad europarlamentu wg informacji z 2011 r. wiele polskich europarlamentarzystek, jak pisał prześmiewczo Jerzy Jachowicz balansowało na granicy metafizyki, ale z ideowością ich zachowanie nie miało wiele wspólnego. Podpisywały na moment przed rozpoczęciem obrad listę obecności, na znak, że są. Potem natychmiast opuszczały Brukselę. No, uczciwość takiego postępowania pozostawię bez komentarza.

Morderca Pawła Adamowicza po dokonaniu zbrodni wykrzyczał „…siedziałem niewinnie w więzieniu. Platforma Obywatelska mnie torturowała, dlatego właśnie zginął Adamowicz.” Prezydent Gdańska, mimo, że wybory wygrał wbrew poparciu PO udzielonemu innemu kandydatowi, był dla niego przedstawicielem tej władzy publicznej, którą uważał za winną swej „krzywdy”. Chciał się zemścić i chciał, by ta jego zemsta była „spektakularna” – tak mówił swojej matce, ona powtórzyła to policji, a policja powiadomiła władze więzienia. Było to na kilka dni przed wypuszczeniem skazanego po całkowitym odbyciu kary.

Policjanci „poszli na chorobowe”, bo uznali to za najskuteczniejszą formę walki o podwyżkę płac. Ich śladem poszli pracownicy sądów. Oraz pielęgniarki. A lekarze (może nie wszyscy) bez oporu wystawiają konieczne zaświadczenia o chorobie. Teraz „chorować” zamierzają nauczyciele. Chciałbym być dobrze rozumiany: najlepsze lata mego życia poświeciłem na to, by polscy pracownicy mogli skutecznie walczyć o swoje prawa bez obawy represji ze strony państwa. Spędziłem kilka lat w więzieniu i następnych kilka bez prawa powrotu do pracy na Uniwersytecie. Mam prawo domagać się walki UCZCIWEJ.

Od lat (od zawsze) noszę się z zamiarem wskazania politycznego (partyjniacko stowarzyszeniowego) niewolnictwa. Dziś mogę wreszcie zająć się problem. Roznoszenie cukierków przez dyrektorów szkół w kampanii wyborczej PROM-u było już ostatnim dzwonkiem, jednak czekałem… Wcześniej dowiedziałem się o najeździe na PT, jak mówią, totalnej opozycji, którą z nadzieją przyjęli aktywności pani Wężyk, a które to nadzieje zbladły, gdy posłuchali przekazu z warszawki.