Obyczaje

Minął już miesiąc od „incydentu w Bełchatowie”. W czasie wieczornej Mszy św. w kościele w Bełchatowie 13-latek wypluł przyjętą Hostię, ksiądz to zauważył, zaprowadził chłopca do zakrystii i wezwał policję. Chłopiec tłumaczył się, że bolał go ząb i ostatecznie spożył Komunikant. Te fakty podały niemal wszystkie media. Ukazały się także oświadczenia i komentarze. Oświadczenia ze strony proboszcza i Rzecznika Kurii Łódzkiej, komentarze ze strony „mediów głównego nurtu” oraz „postępowych księży, zwolenników Kościoła Otwartego”.

Tragedia w polskich i słowackich Tatrach stała się powodem tragedii jednych, a żalu i współczucia drugich. Znam Polskie Tatry. Zanim „poddałem się” po operacji kręgosłupa, spędzałem w Zakopanem lub okolicach niemal wszystkie wakacje i urlopy. Kocham Tatry. Nie byłem „taternikiem”, byłem turystą, który po wielekroć przemierzał tatrzańskie szlaki. Gdy zasypiałem zmęczony pracą one mi się śniły – i wtedy wiedziałem, że czas „przyhamować” i choćby na kilka dni „wyskoczyć” w Tatry. Kilkanaście lat temu ostatecznie zrezygnowałem z wchodzenia na Giewont (byłem tam wielokrotnie).

Lech Wałęsa przegrał proces i musi przeprosić Jarosława Kaczyńskiego za publiczne oskarżenie go, że jest winien śmierci swego brata-bliźniaka, bo „zmusił go do lądowania w Smoleńsku”. To była podłość. Lech Wałęsa współpracował w swoim czasie z Jarosławem i Lechem i doskonale wiedział, jak głębokie łączą ich więzi. I jaką tragedią dla Jarosława była śmierć jego brata. A jednak zamiast przesłać mu wyrazy współczucia (czy od b. Przewodniczącego „Solidarności” i Prezydenta RP oczekuję zbyt wiele?) rzucił mu w twarz podłe oskarżenie.

Chyba każdy nieuczciwego ataku na swoją osobę, godność - doznał. Każdemu się zdarzyło... Żeby jednak móc na to trzeźwo spojrzeć, wskazać, trzeba być po drugiej stronie – po stronie już doświadczonego. Pamiętam troski moich przyjaciół, którzy nic mi nie mówiąc - cierpieli z tego powodu, że spotykali np. w lokalnych mediach czy w poczcie pantoflowej skrajnie nieuczciwe, wręcz fałszywe opinie na temat mojej osoby. Wreszcie słyszę: panie Witku, ja proszę pana: niech pan z nimi nie polemizuje, bo oni pana nie szanują, obrażają, a mnie, nam jest z tym trudno żyć.