Wspomnienia z peerelu

Temat poruszam, ponieważ jest dla mnie osobiście formą porażki. Kiedyś, w II kadencji rady miejskiej w PT zablokowałem pomysł chłopa z Dzięciar - to ten pan od/z pomnika przy ul. Słowackiego. Chciał on przez uchwałę RM przeforsować komisję do spraw świąt. Takie narzędzie do realizacji pana pomysłów na III RP bękarta z PRL pod ochroną pomnika wdzięczności Armii Czerwonej. Nigdy potem nie udało się powołać jakiejś nieformalnej inicjatywy, która pozwoliłaby na to, aby świętowanie, wskazywanie zwycięstw i porażek w sposób godny ponad podziały.

Rzecz jasna, że w ostrej dziecinadzie wyborczej, jej drugim etapie, który nadał pagera, jak nazywam wyrodnym dzieciom III RP, doszło do ostrego przesilenia dwóch stron. Żeby chociaż poszło o jakiś polityczny casus. Nie. Głupotę zdaje się przepitego jegomościa (symetryczny inaczej: "wszystko oprócz moczu to gówno"), któremu nie starcza, a jest okazja zarobić. Jeden ów przepocony produkt tylnymi drzwiami włożył na listę, a drugiego poniosło i go zdjął. Powinni obaj stanąć przed kamerą, przeprosić. Jest to potrzebny ważny brakujący element polskiej układanki.

Na kim? Na pisolnadii. Nie mogę w tej zdecydowanej formie nie uderzyć w stół. Nie spodziewam się lokalnej odwagi (...) – na publiczny szczekot nożyc ze stołu. Jak wiemy: „uderz w stół, to nożyce się odezwą”. Oczywiście odzywają się - odbitym szczękiem.

Próba uratowania w ostatniej chwili (przekazanie środków finansowych) publicznych polskich mediów odzywa się rzekomą troską o chorych na raka.

Eksterytorium Izraela, były niemiecki Obóz Koncentracyjny, nie jest wspólną troską rodaków o bezprecedensową sytuację a okazją do medialnego zaistnienia konkurencji – podpalaniem lontu...