Jerzy Kropiwnicki

Gdy kilka tygodni temu przeczytałem w łódzkich mediach, iż Władze naszego miasta wspólnie z ks. Arcybiskupem postanowiły zbudować kilka bloków – takie mini-osiedle dla ukraińskich uchodźców, zaniepokoiłem się. Są zagadnienia, na których Arcybiskup znać się nie musi – ale władze miasta powinny. Napisałem więc do p. Hanny Zdanowskiej, iż gotów jestem podzielić się wiedzą, jaką zyskałem w czasie swego pobytu w USA jako „visiting professor” w Instytucie Badania Problemów Ubóstwa. Miałem się tam okazję zapoznać z problemami getta etnicznego.

W każdą rocznicę Krwawej Niedzieli na Wołyniu, czyli brutalnego i okrutnego zabójstwa ogromnej liczby Polaków mieszkających na Ukrainie słychać w Polsce głosy, iż „trzeba wybaczyć i zapomnieć”. Są nawet tacy, którzy już wybaczają. A ja uporczywie powtarzam: Proszę nie wybaczać w moim imieniu! Pochodzę z rodziny, która tam się otarła o śmierć w tamtym czasie. I nie widzę specjalnej różnicy między ukraińskimi bandytami z OUN-UPA a tymi z sowieckiego NKWD. Dziadek cudem uniknął śmierci z rąk „patriotycznych mołojców”, ale dopadli go ukraińscy NKWDziści.

Był czas, kiedy Sejm uchwalał jednego Patrona Roku – osobę godną tego miana i wartą upamiętnienia. Przy wielu okazjach przypominano jego szczególne zasługi dla Polski. Z czasem posłowie się „rozhasali” i mianowali coraz większą liczbę godnych tego miana, a Senat zaczął dorzucać swoich. Efekt? Kto dzisiaj wie, jakich mamy Patronów AD 2022? Ja – nie, choć kiedyś przywiązywałem dużą wagę do takich nominacji. Posłowie i senatorowie też się tym nie przejmują. Najwyraźniej uważają, że skoro już przegłosowali i wybrali, to wystarczy. To po co to wszystko.

Ambasador Ukrainy w Niemczech bardzo zrelatywizował zbrodnie OUN UPA na Polakach. Reakcja rządu Ukrainy była bardzo miękka – ograniczyła się do stwierdzenia, że to prywatne poglądy p. Ambasadora. Ambasador wypowiadający publicznie takie poglądy nie działa jako osoba prywatna. Powinien zostać odwołany albo zmuszony do publicznych przeprosin. Przeprosić powinien też rząd Ukrainy. Owszem, w życiowym interesie Polski jest wspomaganie Ukrainy w jej walce o niepodległość i integralność.