u krajana

W każdą rocznicę Krwawej Niedzieli na Wołyniu, czyli brutalnego i okrutnego zabójstwa ogromnej liczby Polaków mieszkających na Ukrainie słychać w Polsce głosy, iż „trzeba wybaczyć i zapomnieć”. Są nawet tacy, którzy już wybaczają. A ja uporczywie powtarzam: Proszę nie wybaczać w moim imieniu! Pochodzę z rodziny, która tam się otarła o śmierć w tamtym czasie. I nie widzę specjalnej różnicy między ukraińskimi bandytami z OUN-UPA a tymi z sowieckiego NKWD. Dziadek cudem uniknął śmierci z rąk „patriotycznych mołojców”, ale dopadli go ukraińscy NKWDziści.

Imperializm zbrojny trwa. Tak o nim głośno jak potrzebę tego określa chowanie imperializmu ideologicznego.

Tak głośno o ilości jakości broni dostarczanej Ukrainie jak mocno trzeba schować oczekiwanie - przymuszenie tejże do, na kolanie przyjęcia oszołomstwa masońskiego spod nicku konwencji stambulskiej.

Pojawiają się coraz częściej na Zachodzie Europy nadzieje na zawieszenie broni na Ukrainie. To błąd. I to co najmniej podwójny. Po pierwsze – Rosja wykorzystałaby ten czas do pełnego oderwania zajętych terytoriów od Ukrainy. Wszak Rosjanie są „mistrzami” w organizowaniu referendum wśród ludności terenów zajętych przez swą armię. Czy ktoś jeszcze pamięta, że po wkroczeniu sowietów do Polski w 1939 organizowali oni referenda na rzecz przyłączenia tych ziem do ZSRR. Taką „wolę” wyrazili wówczas m.in.

Gdy wybuchł entuzjazm związany z tzw. zakończeniem zimnej wojny niektóre kraje, w tym Polska, przystąpiły do „radosnego rozbrajania się”. Zlikwidowaliśmy pobór i ograniczyliśmy armię do sil „wyspecjalizowanych w operacjach ONZtowskich i NATOwskich. Nie zrobiła ego – na szczęście – Finlandia (ani Szwajcaria) choć oba kraje deklarowały neutralność. Z zupełnie innych powodów nie zrobiła tego Ukraina. Zapewne inne były powody, ale się opłaciło. Potwierdziła się wielokrotnie powtarzana maksyma: „w tym miejscu świata mężczyzna musi umieć strzelać – a w którą stronę -to się okaże”. I okazało się.