I to nie tyle przed samym biuletynem, co szczególnie przed jednym z jego wydawców. Pismo wychodzi lub wychodziło (nie orientuję się, czy jeszcze jest wydawane), od 1977 r. Wydawcami są (lub byli) Sekcja Ekumeniczna Katolickiego Ośrodka Studenckiego oraz Ruch Wymiany z Krajami Trzeciego Świata Maitri.
Są nią „Godzinki o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny”. Autorem ich polskiego tekstu, pochodzącego z końca XV w. jest Patron Warszawy – bł. Władysław (oryginalnie Ładysław) z Gielniowa, zmarły w 1505 r. Ich tekst uderza przepiękną formą, udanymi rymami, rytmiką strof, bogatą treścią teologiczną dotyczącą zachowania Maryi od grzechu pierworodnego i grzechów uczynkowych. Tradycja uważała, że Godzinki te należy śpiewać wczesnym rankiem.
Czytając Księgę Hioba musimy przyznać, że w cierpieniu nie potrafimy choćby w małej części dorównać Jego postawie.
Kto z nas potrafiłby utraciwszy na skutek nieszczęść i katastrof własne dzieci oraz swój majątek, dorobek całego życia potrafiłby przyjąć postawę Hioba, który powiedział: Pan dał, Pan wziął. Niech będzie Imię Pańskie błogosławione. Albo: nagi wyszedłem z łona mej matki i nagi tam wrócę (tzn. do ziemi).
Niestety nie znalazłem treści wymienionego w tytule pisma, wydawane przez Komisję, a następnie Radę Episkopatu Polski d/s Ekumenizmu od 1967 r. Nie ma też hasła „Biuletyn Ekumeniczny” w Wikipedii. Niemniej znalazłem kilka tytułów artykułów. Mniej więcej mogłem się zorientować w zamieszczanych w piśmie treściach po tytułach tekstów.
Miało ono miejsce w dniu 19 października b.r. w szklanej sali piotrkowskiego Kościoła Panien Dominikanek. Zaproszonym gościem był egzorcysta – ksiądz Tomasz Owczarek z Parzna.
Tym razem temat znacznie lżejszy. Zawsze podziwiam jedno ze zwierząt domowych – kota. Jego zwinność, czystość, „zaradność”, niezależność i także to, że w przeciwieństwie do psów nie pozwolą się traktować źle. (W przeciwieństwie też do mężczyzn, którzy moizoandrycznej propagandzie dają się gnębić na każdym kroku bez słowa protestu ).
Tak, ale nie dzisiejszej. Jakże mile wspominam swoją szkołę średnią, ale z lat 1982 – 1986! Chodzi o I Liceum Ogólnokształcące w Piotrkowie Trybunalskim. W pierwszej chwili, ktoś spyta się: dlaczego? Przecież to były czasy komunistyczne. Tak, ale wiele zależało od dyrekcji szkoły. Ówczesnemu dyrektorowi szkoły i mojemu nauczycielowi historii, należy przyznać, że w tamtej mrocznej epoce stanu wojennego nie wyróżniał się jakąś komunistyczną nadgorliwością lub służalczością wobec władzy. Często musiał bronić uczniów przed nadmiernymi zainteresowaniami „smutnych panów”.
Zacząłem od dostrzeżenia pozytywów pontyfikatu obecnego Papieże. Następnie podzieliłem się swoimi krytycznymi uwagami. Obecnie zaś postaram się dokonać pewnej syntezy.
