Tym razem zamierzam się zając problemem dyskryminacji mężczyzn na polu zawodowym. Media aż grzmią od walki z rzekomą dyskryminacją kobiet w dziedzinie zatrudnienia. Reklamuje się nam raz po raz różne programy „wyrównywania szans kobiet na rynku pracy”. Promuje się różne programy wsparcia dla biznesu prowadzonego przez kobiety. Wszelkie „wyrównywanie” przez państwo rodzi nieubłagane skojarzenia z Prokrustesem, bohaterem jednego z mitów greckich. Był to zbójca, który ludzi napadniętych przez siebie próbował dopasować do łoża.
Może motywem postępowania Tuska, Komorowskiego i PO nie są w głównej mierze ustalenia masońskie albo zalecenia WSI? Może za ich „proeuropejskością” stoi w głównej mierze przyczyna zgoła prozaiczna? Może wg nich warto metodycznie likwidować państwo polskie wg poleceń z Brukseli? Może zaproponowano im za to intratne apanaże w Unii Jewropejskiej? Już w 2004 r. Dariusz Hybel pisał w „Najwyższym Czasie” że za olbrzymie pieniądze wypłacane europosłom „Łatwiej zapomnieć o interesach własnej ojczyzny – coś przecież musi wynagrodzić krótką pamięć i zanik patriotyzmu.
Chodzi mnie o miesięcznik, następnie kwartalnik, a potem znów miesięcznik – „Chrześcijanin w Świecie”. Pismo wydawane było przez Ośrodek Dokumentacji i Studiów Społecznych (ODiSS). Ośrodek utworzyli w kwietniu 1967 roku z inicjatywy Jerzego Zawieyskiego Janusz Zabłocki i działacze katoliccy związani z warszawskim Klubem Inteligencji Katolickiej i zespołem redakcyjnym „Więzi”, którzy stawiali sobie za cel odrodzenie ruchu chrześcijańsko – demokratycznego w Polsce.
Maj z Dniem Matki i czerwiec z Dniem Ojca prowokuje mnie do poruszenia tego tematu, jako że mój śp. Tato byłby, a Mama podobnie jak dzięki Bogu żyjący jeszcze Ciocie i Wujkowie są ludźmi starszymi. Jakąż radość sprawia mnie, człowiekowi w średnim wieku, gdy Mama spotka się z dalej mieszkającymi swoimi Kuzyn(k)ami, gdy wspominają dawne czasy i radują się sobą.
Mendia pisząc o wojnach i rozruchach najczęściej poruszają temat gwałtów na kobietach. Na pewno dla tych kobiet jest to bardzo bolesny problem. Nie można jednak zaprzeczyć, że ten temat jest medialny. Przekaziory natomiast zupełnie lekceważą życie mężczyzn. Czy zająkną się chociażby jednym słowem o tym, że najliczniejszymi śmiertelnymi ofiarami wojen są mężczyźni (i to bardzo często niekoniecznie na skutek walki zbrojnej).
A co jest tą plagą? Zachęcanie przez przekaziory kobiet do pewnego zachowania wobec mężczyzn, które jest połączeniem przemocy fizycznej i psychicznej. Chodzi mi o bicie po twarzy (policzkowanie). Nie wyobrażam sobie większego poniżenia i sponiewierania kogoś niż uderzenie w twarz. A czy jest jakikolwiek film, który nie zawiera obrazu spoliczkowania mężczyzny przez kobietę (często wielokrotnego), obrzucenia go przedmiotami, a dwa amerykańskie filmidła zawierały obraz batożenia (dosłownie) przez kobietę mężczyzny po twarzy.
Po morderstwie kilkudziesięciu osób w Norwegii przekaziory zaczęły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zaczęło oskarżać – a to muzułmanów, a to fundamentalistów chrześcijańskich, a to skrajną prawicę. Wszystkie z tych oskarżeń okazały się przysłowiowymi strzałami kulą w płot. Czy przeproszono którąkolwiek z wymienionych grup? Akurat! Gdzieżby przekaziory mętnego nurtu zniżyły się do przepraszania osób pomówionych przez siebie! To jest niestety czwarta, a raczej pierwsza władza i wierni uczniowie Lenina i Goebbelsa, który powiedzieli: rzucajcie błotem, a zawsze coś przyschnie.
PO w walce z przeciwnikami politycznymi sięga po wypróbowany i w ścisłym rozumieniu stalinowski sposób walki z przeciwnikami politycznymi. Chodzi tu o walkę z „mową nienawiści” i „faszyzmem”. No cóż, indolencja polskiego społeczeństwa w zakresie historii jest olbrzymia. Kto wie, że faszyzm to istniał we Włoszech i miał niewiele wspólnego z nazizmem (hitleryzmem). Dla Mussoliniego Hitler był „przestępcą i pederastą”. Faszyzm włoski w gruncie rzeczy nie był totalitaryzmem, lecz raczej bardzo radykalnym autorytaryzmem.
Ten tytuł nieprzypadkowo posiada charakter gry słów. Zamierzam tu omówić miesięcznik „W drodze”, wydawany od 1973 r. przez poznańskich dominikanów. Chciałem nawet początkowo dopisać do tytułu „Media warte przeczytania, wysłuchania, obejrzenia”. Ostatecznie jednak się na to nie zdecydowałem.
