Współczesność

Warszawa, dn. 4 listopada 2009r.

Szanowni Państwo

dziękuję za listy, które traktuję jako zobowiązanie, ale i poparcie. Z pewnością nie zasługuję na tak wysoką opinię na mój temat jaką uznali niektórzy z Państwa za stosowne wyrazić. Ale staram się wypełniać obowiązki jakie przyjąłem obejmując mandat Posła na Sejm RP a wcześniej, podejmując się pracy publicznej. Zapewniam, że staram się sprostać tym wymogom. Dotyczy to także wniosku do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie Traktatu Lizbońskiego.

Właśnie minęły trzy lata gdy staraniem wielu patriotycznie myślących ludzi, w Piotrkowie Trybunalskim przy rondzie Żołnierzy Wyklętych 1944-1956 został umieszczony i poświęcony głaz z tablicą, na której są wyryte słowa naszej wdzięczności:

TYM KTÓRZY PRAGNĘLI
WOLNEJ I NIEPODLEGŁEJ POLSKI
1944 - 1956

Nie tak dawno mieliśmy okazję obchodzić dziesiąte „urodziny” systemu gimnazjalnego w polskim szkolnictwie trzeciej RP. Dobra to okazja do głębszego zastanowienia się nie tylko nad losem polskiego szkolnictwa, ale także i chyba przede wszystkim nad przyszłością naszych najmłodszych. Sytuacja jaka panuje w polskim systemie edukacji optymizmem bynajmniej nie napawa. Szkoła, która z założenia ma uczyć, rozwijać i kształtować osobowość młodych Polaków, wychowywać ich w patriotycznym duchu, zdaje się ostatnio realizować zgoła odmienny program.

Od gimnazjum państwo stara się wpoić pojęcie: demos – cratos (rządy ludźmi – inaczej demokrację). Uczymy, że państwa-miasta tzw. polis zarządzane były demokratycznie. Oczywiście nie chcemy pamiętać, że ta demokracja uśmierciła Sokratesa. Wówczas twierdzono, że był jej wrogiem, gdyż ośmielał się mówić "scio me nihil scire” (wiem, że nic nie wiem), co według badaczy problemu oznaczało, iż Sokrates głosił, że istotą demokracji jest wolność słowa umożliwiająca swobodną dyskusję o napotkanych problemach.