List Posła na Sejm RP Pana Antoniego Macierewicza

Warszawa, dn. 4 listopada 2009r.

Szanowni Państwo

dziękuję za listy, które traktuję jako zobowiązanie, ale i poparcie. Z pewnością nie zasługuję na tak wysoką opinię na mój temat jaką uznali niektórzy z Państwa za stosowne wyrazić. Ale staram się wypełniać obowiązki jakie przyjąłem obejmując mandat Posła na Sejm RP a wcześniej, podejmując się pracy publicznej. Zapewniam, że staram się sprostać tym wymogom. Dotyczy to także wniosku do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie Traktatu Lizbońskiego.

Z pewnością jesteście Państwo świadomi, że przeszkody w tej kwestii pojawiają się z bardzo różnych stron. Ostatnio np. zaatakowano mnie ze strony "prawej" argumentując, że taki wniosek i tak nic nie zmieni więc nie warto go składać, a w ogóle projekt złożenia wniosku jest tylko grą pozorów. Muszę powiedzieć, że taki atak z taką argumentacją uznałbym za zrozumiały w ustach osoby nie mającej rozeznania w polskiej scenie politycznej i w działaniach poszczególnych polityków, czyli w wykonaniu kogoś sfrustrowanego i skołowanego przez media i przebieg wydarzeń na scenie politycznej. Ale w tym wypadku mamy do czynienia z polemiką ze strony wytrawnego obserwatora sceny politycznej, wieloletniego badacza i naukowca, czynnego komentatora wydarzeń.

Piszę o tym nie dlatego by się żalić ale by pokazać Państwu, że wysiłek na rzecz maksymalizowania polskich szans na arenie międzynarodowej bywa atakowany także przez tych, którzy odwołują się do podobnych co my wartości. Niestety nie zawsze publiczna polemika ma na celu wyjaśnienie spraw, dojście do porozumienia etc. Czasem chodzi po prostu o zdyskredytowanie kogoś, a czasem o sprowokowanie do nieroztropnych wypowiedzi, które będzie można następnie wykorzystać. Dlatego proszę mi wybaczyć ogólnikowość sformułowań. Obawiam się jednak, że zbyt wielu ludziom i to występującym formalnie z różnych stron sceny politycznej chodzi o niedopuszczenie do zaskarżenia Traktatu. Jedni uważają, że to nie ma znaczenia, inni chcą sobie w ten sposób ułatwić walkę z obozem patriotycznym, jeszcze inni są świadomi, że zaskarżenie niesie realną szansę wymuszenia korzystnych dla Polski rozwiązań. Chodzi mi o to by nawet w razie nie uzyskania pełnego sukcesu doszło, po pierwsze do potwierdzenia przez TK pierwszeństwa Konstytucji RP nad wszelkimi   innymi regulacjami prawnymi w tym nad prawem unijnym, po drugie zaś by TK (podobnie jak TK niemiecki i jak ustawodawstwo czeskie) wskazał, że decyzje UE (wówczas gdy podejmowane są większością głosów) muszą być poprzedzone zgodą Polski wyrażoną w Ustawie.

Ale warunkiem realizacji tego planu jest to by sprawa w ogóle przez Trybunał została rozpoznana. A to niestety wymaga złożenia wniosku po wydrukowaniu Traktatu przez Dziennik Ustaw. Złożenie wniosku przedtem, jak przekonują prawnicy, skutkować może odrzuceniem wniosku ze względów formalnych bez rozpatrywania meritum. Rozumiem wszystkich niecierpliwych a także podejrzliwych. Wiem też, że łatwiej atakować mnie niż Tuska.

Zapewniam jednak, że doprowadzę rzecz do końca.
Tak wygląda moja polityka realna. I takie cele pragnę osiągnąć: maksimum- orzeczenie o niezgodności TL z Konstytucją RP, minimum - to co napisałem powyżej czyli prawne gwarancje utrzymania suwerenności przez Państwo Polskie. Nie jest to mało biorąc pod uwagę obecne okoliczności polityczne. Dlatego dołożę wszelkich starań by cele te osiągnąć.

Z poważaniem
Antoni Macierewicz
Poseł na Sejm RP