Jerzy Kropiwnicki

Abp Marek Jędraszewski stał się obiektem ataku ze strony środowisk liberalnych i lewicowych. Jak zwykle w takich przypadkach „musieli się wypowiedzieć” tzw. postępowi duchowni – księża i zakonnicy. O. Paweł Gużyński, dominikanin, w wypowiedzi dla Gazety Wyborczej domaga się dymisji ks. Abp Marka Jędraszewskiego za jego wypowiedź o „tęczowej zarazie”, w kazaniu na 75 Rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego. Jego zdaniem (wg Joanny Żarnoch–Chudzińskiej, która przeprowadziła z dominikaninem wywiad), „Metropolita mówił o homoseksualistach jako „tęczowej zarazie””.

88 spośród 100 senatorów napisało list do Sekretarza Stanu (czyli Ministra Spraw Zagranicznych) USA, Mike’a Pompeo, w którym zaapelowali o „podjęcie działań mających rozwiązać sprawę mienia ofiar Holokaustu”. Powyższe stwierdzenie jest wspólne wszystkim publikacjom gazetowym – od prawa do lewa. Dalej zaczynają się znaczące różnice. Gazeta Polska Codziennie koncentruje się na komplementach pod adresem Polski, przypomnieniu ofiar poniesionych przez Polskę w czasie II wojny światowe podkreśleniu stosunków przyjaźni USA-RP.

Z p. red Jerzym Witaszczykiem (Dziennik Łódzki), a właściwie z treścią jego felietonów najczęściej się zgadzam. Ale nie tym razem. Pan Redaktor w krótkim felietonie pt. „Wylatał sobie dymisję?” ostro „schlastał” rozrzutność Polski jako państwa. Zakwestionował potrzebę posiadania tzw. floty lotniczej. Wskazał, że nie mają takiej ani Austria, ani Węgry, ani Finlandia, ani Norwegia. W tej ostatniej nawet król ma latać samolotami kursowymi. No to porównajmy liczbę ludności w tych krajach: Austria – 8.700.000, Węgry- 9.805.000, Finlandia, 5.503.000 i Norwegia 5.328.000.

Nie mam większych zastrzeżeń do programu i sposobu, w jaki TVP INFO postanowiła uczcić wybuch Powstania Warszawskiego. Ale kilka rzeczy mnie zdenerwowało. Tak się złożyło, że oglądałem program telewizji publicznej od 6.45. Pierwsza rzecz – to upamiętnienie wydarzenia przy pomocy chwytającej za serce piosenki „Warszawo ma”. Problem w tym, że jej słowa odnoszą się do sytuacji w warszawskim Getcie. Ono w 1944 już nie istniało. Sprawia nam przykrość, gdy okazuje się, że Amerykanom, Anglikom czy Francuzom powstania się mylą, albo, że słyszeli tylko o jednym – o tym w Getcie.