Tytułem wstępu.

Przeganianie „baranów” nigdy mnie nie ruszało, co najwyżej gorszyło, bo jest to (jak nazywam) eugenika polityczna. W 2004 roku ówczesną kiełkującą polską nadzieję nazwałem „pisomanią” i apelowałem, aby każdy wstępnie rozgarnięty ową poprał. Myślę, że uruchomiona „dudomania” podobnie: podlegać powinna ochronie, poparciu, zaangażowaniu.

Rozdając ulotki zauważyłem różne naturalne postawy osób koło mnie przechodzących: odwracanie wzroku, omijanie większym łukiem, a w przypadku nie możności ominięcia zaniepokojenie w oczach, czego będę od nich chciał. Jak przekonywać w takich przypadkach do udziału w referendum? Po prostu wręczam tylko ulotkę.

Unia Europejska daje kasę,a skoro daje to – jak niektórzy, co bardziej „przedsiębiorczy”, uważają – trzeba ją brać. A co będzie dalej – to już mało istotne. Skoro dają to trzeba brać.

Nie raz wykazywano już, że biznes zakładany z podarowanych pieniędzy, łatwych pieniędzy to jak dom budowany na piasku. Ocena ryzyka nie ta, odpowiedzialność nie ta. No bo przecież pieniądz jest podarowany, nie trzeba się było wcześniej martwić o to, jak ten pieniądz zarobić, jak go pomnożyć i ewentualnie dopiero zainwestować. Pieniądz po prostu sobie przyszedł, ot tak, dała go Unia Europejska.