Historia

Tym przestępstwem było dezinformowanie polskiego społeczeństwa prowadzone przez oficjalną państwową propagandę we wrześniu 1939 r.

Ówcześni dziennikarze mogą być jednak przynajmniej w pewnej mierze usprawiedliwieni, ponieważ we wrześniu 1939 r. funkcjonujące w warunkach cenzury wojennej gazety musiały przedrukowywać oficjalny przekaz polskiego ministerstwa informacji propagandy oraz wojskowego Biura Koordynacji Propagandy.

To instytucje państwa, już zresztą wówczas jedną nogą w Rumunii, odpowiadały za oszukiwanie społeczeństwa do ostatniej chwili, a nie redaktorzy tytułów prasowych.

Piszę ten artykuł z wielkimi obawami. Po tekście o fatalnej decyzji o Powstaniu Warszawskim ktoś insynuował mi wychwalanie pod niebiosa Stalina, chociaż człowiek inteligentny bez trudu mógł dostrzec, że pisałem ten tekst z punktu widzenia realizmu politycznego. Pomieszał epoki i różne wydarzenia historyczne. Np. poruszył kwestię operacji polskiej NKWD, chociaż w ogóle nie pisałem o wydarzeniach sprzed II wojny światowej. Postawę realizmu politycznego można dostrzec w stwierdzeniu „mimo faktów dokonanych podczas wojny”.

Na wstępie tego artykułu zaznaczam, że nie opowiadam się po żadnej ze stron, chociaż kiedyś byłem fanem Anny Walentynowicz. Przeczytałem jednak coś o jej ukraińskich korzeniach i stąd pojawił się u mnie pewien dystans.

Okazją do napisania tego artykułu są jej urodziny. Anna Walentynowicz urodziła się 15 sierpnia 1929 r. w Równem na Wołyniu. Była suwnicową w Stoczni Gdańskiej i działaczką Wolnych Związków Zawodowych.
Internowano ją podczas stanu wojennego. Zginęła w katastrofie smoleńskiej. Ostro zwalczał ją Lech Wałęsa. Mówił o niej: chora kobieta.