Historia

Trudno odpowiedzieć na pytanie, która z dynastii wyrządziła najwięcej szkód: Jagiellonowie, Wazowie czy Sasi.

Jagiellonowie niszczyli dorobek Polski piastowskiej, za Wazów doszło do unii brzeskiej (1596), której skutkiem było utworzenie Cerkwi unickiej, do wybuchu niekończących się powstań na Ukrainie i konfliktu z Moskwą, a Sasi bez skrupułów dążyli do likwidacji Rzeczpospolitej Iluś Tam Narodów (chociaż to ostatnio jest podważane przynajmniej przez niektórych historyków).

„Katarzyna II posadziła księcia Stanisława Poniatowskiego na polskim tronie i wcale nie dążyła do przyłączenia Polski do Rosji, a przynajmniej jej ziem „koronnych”.

Ja np. ciągle podkreślam, że ta caryca była zainteresowana podporządkowaniem sobie Rzeczpospolitej, a nie zdobyczami terytorialnymi w przeciwieństwie do króla Prus, Fryderyka II.

Tak, dokładnie tak. W dalszej części tego artykułu uzasadnię swoje twierdzenie. Wczoraj obchodziliśmy 65 rocznicę śmierci Stepana Bandery. 15 października 1959 r. w Monachium, z rąk agenta KGB Bohdana Staszyńskiego zginął ten przywódca ukraińskich nacjonalistów.

Sprawiedliwości stała się zadość. Bandera „uciekł” spod stryczka sanacyjnym rządom II RP, ale dosięgła go sowiecka ręka „kagiebisty” po wojnie.

Istnieje kilka prostych acz wartych zapamiętania zdań. Polonia Patria nostra est – Polska Ojczyzną naszą jest. Polonia terra pulchna est – Polska piękną ziemią jest. Dulce et decorum est pro Patria mori – Słodko i zaszczytnie jest za Ojczyznę umrzeć.

Te ostatnie słowa pochodzą z „Pieśni” Horacego ( 65 r. p, n.e. – 8 r. p. n. e) – wybitnego poety rzymskiego, Już za jego czasów wzbudzały kontrowersje. Odczytywano je jako pochwałę wojny, a nawet wzywanie do niej. Pojawiały się także osądy przeciwne; uważano je za dodanie ducha rodzinom poległych w walce o kraj.