Współczesność

Nie tak dawno mieliśmy okazję obchodzić dziesiąte „urodziny” systemu gimnazjalnego w polskim szkolnictwie trzeciej RP. Dobra to okazja do głębszego zastanowienia się nie tylko nad losem polskiego szkolnictwa, ale także i chyba przede wszystkim nad przyszłością naszych najmłodszych. Sytuacja jaka panuje w polskim systemie edukacji optymizmem bynajmniej nie napawa. Szkoła, która z założenia ma uczyć, rozwijać i kształtować osobowość młodych Polaków, wychowywać ich w patriotycznym duchu, zdaje się ostatnio realizować zgoła odmienny program.

Od gimnazjum państwo stara się wpoić pojęcie: demos – cratos (rządy ludźmi – inaczej demokrację). Uczymy, że państwa-miasta tzw. polis zarządzane były demokratycznie. Oczywiście nie chcemy pamiętać, że ta demokracja uśmierciła Sokratesa. Wówczas twierdzono, że był jej wrogiem, gdyż ośmielał się mówić "scio me nihil scire” (wiem, że nic nie wiem), co według badaczy problemu oznaczało, iż Sokrates głosił, że istotą demokracji jest wolność słowa umożliwiająca swobodną dyskusję o napotkanych problemach.

Reforma służby zdrowia jest najprawdopodobniej najdłużej trwającą reformą w dziejach naszej państwowości – licząc od 1918 roku. Z tego, co widzimy – trwa i będzie trwała jeszcze parę lat o ile w ogóle się zakończy, a na to z dzisiejszej perspektywy się zapowiada. Mam nadzieję, iż czytelników "Trybunalskich" zmuszę do dyskusji – powód jest prosty - o ile nie pracujemy w placówce opieki zdrowotnej to też kiedyś, niestety, będziemy chorzy. Dwa lata temu uczestniczyłem w Parlamencie Europejskim w dyskusji na temat reformy zdrowia w UE. Zaskoczyła mnie minister zdrowia Austrii.