Starzejemy się, a nasz wielki cel, jaki sobie postawiliśmy zakładając Ruch JOW wciąż wydaje się odległy. Pojawia się więc naturalne zwątpienie i zniechęcenie. Coraz częściej wielu z nas zadaje sobie pytania o sens naszej działalności i pracy. Pojawiają się głosy o konieczności zmiany naszego sposobu działania, znalezienia jakichś nowych dróg.

Szanowny Panie Generale!

Wczorajszy apel na Kopcu Powstania Warszawskiego na długo pozostanie w pamięci wszystkich jego uczestników. Tysiące ludzi – Kombatanci, harcerze, przedstawiciele władz i służb mundurowych, Warszawiacy i Polacy z kraju, którzy przyjechali specjalnie na uroczystości 1 sierpnia. Wśród nich tysiące ludzi młodych, tysiące młodych patriotów. Pojawienie się Kombatantów powitane zostało gorącymi oklaskami i wielokrotnym, gromkim „Cześć i chwała Bohaterom!”.

W roku bieżącym minie półwiecze od zwołania przez błogosławionego Jana XXIII Soboru Watykańskiego II.Spotykam się z bardzo różnymi ocenami tego wydarzenia w życiu Kościoła: od bezkrytycznej akceptacji wszelkich zmian - nie tyle nawet soborowych, co posoborowych.Z drugiej strony niektórzy tradycjonaliści nie zostawiają na Soborze Watykańskim II suchej nitki uznając go za źródło największego kryzysu w dziejach Kościoła inie dostrzegając w nim żadnych pozytywów. Niektórzy idą tak daleko, że odróżniają katolicyzm od "posoborowia".

Do niedawna zgodnie z poglądami narodowo - konserwatywnymi(wcale nie komunistycznymi!) Powstanie Warszawskie uważałem za niefortunną awanturę (poglądy Jędrzeja Giertycha - narodowca czy Jana Emila Skiwskiego -konserwatysty), a ludzi, którzy podjęli decyzję o jego wybuchu za nieodpowiedzialnych dowódców i polityków. Widziałem jedynie zniszczenie Warszawy, śmierć wielu powstańców i ludności cywilnej. Pochłonęło ono lwią cześć najlepszej młodzieży, która potem walczyłaby z wielkim zapałem i oddaniem z komunizmem.