Polityka

W wigilię Powstania Warszawskiego, spacerując po warszawskiej Starówce, z przyjemnością zauważyłem wyrafinowanego Pucybuta, stojącego na rogu Placu Zamkowego, z pudłem past i szczotek. Nie zauważyłem, żeby ktoś usiłował skorzystać z jego usług – pewnie z obawy, żeby Pucybut nie pobrudził sobie ślicznej białej koszuli ze sztywnym kołnierzykiem, albo innej jakiejś części stylowej garderoby, których to części nie jestem w stanie nawet nazwać.

Co jakiś czas, opinia publiczna dowiaduję się nowych rzeczy, o kolejnych "legendach podziemia", autorytetach moralnych, "niezłomnych" duszpasterzach... Spadają z głów kolejne aureole.

Przy kolejnych nazwiskach pojawiają się dwie – jak się okazuje, wyjątkowo groźne – litery: TW. Czasami taka operacja bywa bolesna dla samych zainteresowanych, dla ich przyjaciół, dla rodziny. Ale trudno to traktować jako poważny argument przeciwko lustracji, przeciwko ujawnieniu faktów niewygodnych, przeciwko – często wieloletniej – podłości.