Nie bardzo wiadomo, kto zadymia a kto oddymia. Ostre starcie w państwie (jak mówią POPIS wiele w tym racji), przy okazji XXX rocznicy powstania Solidarności, bynajmniej nie oddymiło naszej współczesnej historii... Dlaczego – bo za dużo mamy pieronków a za mało aniołków.

Postępowanie instytucji odpowiedzialnych za narodową pamięć wobec obywatelskiej inicjatywy „Przypomnijmy o Rotmistrzu” („Let’s Reminisce About Witold Pilecki”) sprowadza się do trzech wariantów. Primo - konsekwentne lekceważenie (Muzeum Powstania Warszawskiego), secundo - lekceważenie i torpedowanie (Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau), tertio - okradanie i zwalczanie (Instytut Pamięci Narodowej). O jednym tylko mowy być nie może. O konstruktywnej współpracy.

Katyń – któż z Polaków nie zna tragicznej wymowy tego słowa. To nieustannie krwawiąca rana w polskiej świadomości narodowej. Wywołuje ono wiele skojarzeń, rodzi emocje, budzi grozę, żal, poczucie niesprawiedliwości i ogromnej krzywdy. Oczywistością wydaje się pełne wyjaśnienie wszystkich aspektów i dróg wiodących do tej tragedii. To jest warunek dla normalizacji stosunków pomiędzy obydwoma narodami. Rządy mogą sobie minimalizować problem ale rację zawsze ma naród.

Mija właśnie trzydziesta rocznica podpisania porozumień sierpniowych. Równo trzydzieści lat temu zdarzyło się w Polsce coś niesamowitego, coś niespotykanego. Społeczeństwo od 35 lat nieustannie duszone przez komunistyczną władzę, boleśnie doświadczone wydarzeniami roku 1956, 1968, 1970, 1976, nie wytrzymało. W ogólnopolskim, solidarnościowym zrywie sprzeciwiło się sowieckiemu zniewoleniu, zażądało cywilizowanych praw pracowniczych, swobody zrzeszania się, wolnych związków zawodowych, zażądało WOLNOŚCI!