Otóż wbrew powszechnej w polskiej historiografii euforii dla tej unii ośmielę się wyrazić zdanie przynajmniej nieco odmienne. I tak też nas wszystkich uczono na lekcjach historii w szkole podstawowej i średniej. Wpajano nam też w toku edukacji historycznej, że powstało wtedy potężne państwo, którego obawiali się sąsiedzi.

W znacznej przynajmniej mierze są to twierdzenia nieprawdziwe. To państwo składało się z dwóch części: Korony czyli Polski i Wielkiego Księstwa Litewskiego czyli Litwy. Unia polsko litewska spowodowała regres cywilizacyjny korony pod każdym względem.

Już od 2 września 1939 r. na Mierzei Wiślanej (36 km od Gdańska) Niemcy, walcząc o przestrzeń życiową, uruchomili jeden z najcięższych obozów II wojny światowej. Istniał najdłużej – aż do 9 maja 1945 r. Z nazwy koncentracyjny, tak naprawdę – śmierci.

Więźniów niemieccy narodowi socjaliści (tak, socjaliści – J.Ł.) uśmiercali pracą, potwornymi warunkami żywnościowo-sanitarnymi i cyklonem B. Stutthof powstał w celu „ostatecznego rozwiązania kwestii polskiej” na terenie Pomorza Gdańskiego. Potem podobnego ludobójstwa dokonywano wobec Żydów.

To historia prawdziwa, a nawet banalna w swej prostocie. Czasami nawet niestety można odnieść wrażenie, że skądś dziwnie znajoma i jakby działa się ciągle od nowa i bez ustanku.

Paweł Morozow urodził się tobolskiej guberni, w chłopskiej rodzinie białoruskich przesiedleńców czasów reformy rolnej jeszcze carskiego ministra Piotra Stołypina. Był najstarszym z pięciorga dzieci; Grigoria zmarłego w niemowlęctwie, urodzonego w 1922 roku Aleksieja, Fiodora rocznik 1923 i Romana urodzonego w roku 1928.

Tym przestępstwem było dezinformowanie polskiego społeczeństwa prowadzone przez oficjalną państwową propagandę we wrześniu 1939 r.

Ówcześni dziennikarze mogą być jednak przynajmniej w pewnej mierze usprawiedliwieni, ponieważ we wrześniu 1939 r. funkcjonujące w warunkach cenzury wojennej gazety musiały przedrukowywać oficjalny przekaz polskiego ministerstwa informacji propagandy oraz wojskowego Biura Koordynacji Propagandy.

To instytucje państwa, już zresztą wówczas jedną nogą w Rumunii, odpowiadały za oszukiwanie społeczeństwa do ostatniej chwili, a nie redaktorzy tytułów prasowych.