Jacek Łukasik

Boże Narodzenie jest ponad wszelką wątpliwość świętem chrześcijańskim. Polski katolicyzm w większym jednak stopniu opiera się na tradycji i obrzędowości niż na religijności w ścisłym tego słowa znaczeniu. Świątecznemu uniesieniu często (na szczęście nie zawsze) brakuje odwołania do treści biblijnych i kanonów wynikających z katechizmu Kościoła katolickiego. Kościół katolicki nie był w stanie do końca wykorzenić tradycji i zwyczajów pogańskich.

Grecki termin phobos – strach, nieprzyjaźń, w literaturze przedmiotu najczęściej błędnie utożsamia się z uprzedzeniami opartymi na stereotypach i włącza do struktury tego zjawiska.
Fobia powstaje na gruncie danego modelu kulturowego i wynika z nieznajomości, niezrozumienia i nieakceptacji innej, nieznanej kultury.

W 1981 r. wprowadzono w Polsce stan wojenny pod pretekstem, że „siły antysocjalistyczne podnoszą głowę”.
„Siły antysocjalistyczne” które miały opanować Solidarność, której trzonem byli robotnicy, a szerzej pracownicy najemni, którzy według marksistów z definicji nie mogli być antysocjalistyczni. Propaganda komunistyczna znalazła na to sposób. Przedstawiała wszystkim, że zostali oni opanowani przez „siły antysocjalistyczne” i dlatego zbuntowali się przeciwko ustrojowo socjalistycznemu, partii komunistycznej i sojuszowi ze Związkiem Radzieckim.

Celem tego artykułu nie jest bynajmniej obrona PRL czy komunizmu, ale sprawiedliwa rzetelna ocena pierwszych lat powojennych przed nastaniem totalitarnej bermanowszczyzny, także w kulturze w latach 1949 – 1956.
Podstawą do napisania niniejszego artykułu jest pozycja napisana przez trzy wielce zasłużone dla polskiego bibliotekarstwa autorki: Wandę Dąbrowską (1884-1974), Jadwigę Czarnecką (1914-2008) i Józefę Słomczewską (1907-1989) „555 książek wydanych w okresie powojennym”.