Biskup Richard Wiliamson

Niedawno zmarł były biskup SSPX Richard Williamson w wieku 84 lat. Był jednym z czterech tradycyjnych księży biskupów katolickich wyświęconych przez francuskiego arcybiskupa Marcela Lefebvre’a w 1988 roku.
Wielu z tradycyjnych katolików w mediach społecznościowych modliło się za niego i wyrażało mu wdzięczność w dniach poprzedzających jego śmierć.
(LifeSiteNews) – Biskup Richard Williamson zmarł dzisiaj (25.01) w wieku 84 lat w brytyjskim szpitalu w otoczeniu bliskich przyjaciół i duchownych po nieoczekiwanym wylewie krwi do mózgu w ubiegły piątek. Jego Ekscelencja otrzymał ostatnie obrzędy od księdza asystenta w swojej rezydencji w Broadstairs w Anglii natychmiast po incydencie.
Zgodnie z aktualizacją podaną w mediach społecznościowych przez bliskie mu osoby, Williamson zmarł o 23:23 GMT, a jego „ostatnia agonia była tylko kwestią minut”
Był jednym z czterech tradycyjnych księży katolickich wyświęconych na biskupów przez francuskiego arcybiskupa Marcela Lefebvre’a (1905-1991) i brazylijskiego biskupa Antônio de Castro Mayera (1904-1991) w 1988 roku.
48-letni wówczas Williamson – który był pierwszym wyborem Lefebvre’a do konsekracji w pojedynkę – to jednen z czterech biskupów pomocniczych konsekrowanych dla Towarzystwa Świętego Piusa X. Wraz z nim zostali konsekrowani hiszpański księdza Alfonso de Galarreta, obecnie 67-letniego, szwajcarskiego ksiądz Bernard Fellay, obecnie 66-letni, i francuski ksiądz Bernard Tissier de Mallerais, który zmarł w zeszłym roku w wieku 79 lat.
Przedsięwzięcie to, nazwane przez Lefebvre’a „Operacją Przetrwanie”, skłoniło Watykan do wydania dekretu stwierdzającego, że zaangażowane strony zostały automatycznie ekskomunikowane. SSPX zakwestionowało ważność tego orzeczenia i w 2009 roku Benedykt XVI zniósł karę ekskomuniki
Williamson urodził się jako syn Johna i Helen Williamson w Hampstead w Londynie w 1940 roku. Wychowany jako anglikanin, otrzymał klasyczne wykształcenie w Winchester College i na Uniwersytecie Cambridge, gdzie głęboko pokochał poezję, muzykę i literaturę, zwłaszcza Szekspira i Mozarta. W wieku 20 lat przez dwa lata uczył języka w szkole dla chłopców w Afryce, po czym wrócił do ojczyzny i nawrócił się na katolicyzm w wieku 31 lat dzięki modlitwie różańcowej. Pozostał mu jeden brat.
Za namową irlandzkiego księdza zapisał się do flagowego seminarium SSPX w Szwajcarii w 1972 roku, po tym jak wcześniej próbował swojego powołania gdzie indziej. Historyk i bliski jego przyjaciel dr David Allen White opowiedział historię nawrócenia Williamsona w swojej biografii The Voice of the Trumpet.
Williamson natychmiast zaczął publikować comiesięczne listy na temat bieżących wydarzeń, polityki i podobnych tematów związanych z kryzysem w Kościele. Był między innymi gorliwym propagatorem pism św. Pawła, rzekomych objawień maryjnych w Garabandal w Hiszpanii w latach sześćdziesiątych XX wieku, teorii „siedmiu wieków kościoła” , Matki Bożej z Akita i codziennego odmawiania 15 dekad różańca. Eseje te stały się prekursorem jego cotygodniowych artykułów Eleison Comments.
Nadzorował formację setek młodych mężczyzn w amerykańskim seminarium, które pod jego kierownictwem w 1988 roku przeniosło się z Ridgefield w Connecticut do znacznie większego, byłego klasztoru dominikanów w Winona w stanie Minnesota. Wiele jego namiętnych kazań i wykładów na temat masonerii, historii, globalizmu, ekonomii i innych eklektycznych tematów, takich jak kobiety noszące spodnie i The Sound of Music , możemy nadal znaleźć w Internecie.
W 2003 roku przeniesiono go do seminarium Towarzystwa w Argentynie, gdzie pozostał aż do powrotu do Anglii pod koniec 2000 roku.
Napięcia między Williamsonem a kierownictwem SSPX dotyczyły sprawy, jak zareagować na międzynarodowy szał medialny, który nastąpił po tym, jak w 2008 roku powiedział on dziennikarzowi, że wierzy, iż „żadne komory gazowe” nie były używane w Niemczech podczas II wojny światowej. Uwagi, które później nazwał „nierozważnymi”, spowodowały ból głowy Benedykta XVI, który właśnie zniósł ekskomunikę biskupów Stowarzyszenia z 1988 roku.
Przez kolejne cztery lata Williamson nie pełnił żadnej funkcji publicznej. W sierpniu 2012 r. złożył nieautoryzowaną wizytę w klasztorze benedyktynów w Brazylii, = wówczas związanym z SSPX, aby przeprowadzić bierzmowanie. Coraz głośniej oskarżał również tych, którzy byli na stanowiskach władzy w SSPX, o zdradę zasad arcybiskupa Lefebvre’a poprzez poszukiwanie praktycznego porozumienia z „nienawróconym Rzymem”.
Listy między wysokimi rangą duchownymi SSPX debatującymi na ten temat wyciekły wówczas do opinii publicznej, co doprowadziło do opublikowania kilku książek o wewnętrznych działaniach grupy.
Ówczesny przełożony generalny SSPX, biskup Bernarda Fellaya poprosił go, o zaprzestanie wydawania cotygodniowego biuletynu, czego jednak Wiliamson nie zrobił. Ostatecznie usunięto go ze Stowarzyszenia w październiku 2012 r. w drodze głosowania na posiedzeniu kapituły generalnej, z którego wykluczono go za brak „szacunku i posłuszeństwa wobec swoich prawowitych przełożonych”.
W kolejnych latach niewielka liczba księży SSPX albo zrezygnowała, albo poproszono ich o odejście za wyrażanie poglądów podobnych do poglądów Williamsona. Jego Ekscelencja ukuł termin „Ruch Oporu”, aby opisać to, co nazwał „luźnym stowarzyszeniem” duchownych, którzy byli wierni podejściu arcybiskupa Lefebvre’a do „Kościoła soborowego”.
Liczbę księży z ruchu oporu na całym świecie szacuje się na ponad 60, ale nie więcej niż 90, chociaż sympatia dla ich myślenia nadal wydaje się być obecna wśród niektórych duchownych w SSPX, którzy od początku 2010 roku twierdzą, że kanoniczne porozumienie z Watykanem jest im należne w sprawiedliwości i że „roztropność” będzie dyktować, jak będą wyglądać jego warunki.
W 2015 roku Williamson konsekrował francuskiego księdza Jean-Michela Faure. Faure został poproszony przez Lefebvre’a o konsekrację w 1988 roku, ale odrzucił ofertę po tym, jak stwierdził, że jest niegodny. SSPX potępiło to posunięcie w komunikacie prasowym, ale Watykan nigdy tego nie skomentował.
Od tego czasu Faure założył Stowarzyszenie Apostołów Jezusa i Maryi we Francji. Podobne apostolaty związane z Williamsonem utworzono w innych częściach świata.
W ciągu ostatnich 10 lat swojego życia Williamson konsekrował co najmniej sześciu biskupów i wyświęcił kilkunastu księży, z których większość mieszka w Europie, ale niektórzy mieszkają w Stanach Zjednoczonych i Ameryce Południowej. Niedawno pochwalił arcybiskupa Carlo Marię Viganò.
Williamson publikował swój cotygodniowy biuletyn, pojawiał się w katolickich podcastach i publikował kazania na swoim kanale YouTube jeszcze w ostatnią niedzielę przed śmiercią. Wielu tradycyjnych katolików w mediach społecznościowych modliło się za niego i wyrażało mu wdzięczność w dniach poprzedzających jego śmierć.
Zakończę swój artykuł jakże celnym komentarzem Gajowego Maruchy.
” Żydzi nienawidzą Tradycjonalistów dużo bardziej, niż obecnych katolików, których w dużej mierze mają pod kontrolą – i nie od nikogo innego, niż od szwedzkich żydów pochodzi plugawy atak na bp. Williamsona. Podobno na prywatnym spotkaniu miał się wątpiąco wyrazić na temat komór gazowych. I oczywiście znalazł się jakiś judasz, który doniósł o tym władzom. Władze Szwecji, nie dbając o to, że spotkanie było prywatne i to, co na nim mówiono nikogo nie powinno obchodzić, tym bardziej być użyte w sądzie, wspólnie z mediami rozpoczęły nagonkę na biskupa. Nagonka objęła chyba wszystkie kraje na świecie.
Smutne w tym wszystkim jest, że kierownictwo FSSPX ugięło się przed nagonką i usunęło bp. Williamsona z FSSPX. Hańba”.
Jacek Łukasik
27.02.2025