Okazją do napisania tego tekstu była niedawna rocznica tak eksponowanej w PRL. a dzisiaj zupełnie przemilczanej bitwy pod Lenino (12X1943). Co prawda 13 lat temu nie było jeszcze tzw. dekomunizacji przestrzeni publicznej (nie jej bezwzględnym przeciwnikiem, jak pisałem kiedyś), co więcej, ze strony rządzącej PO trwał reset z Rosją będący pochodną polityki Baracka Obamy, bo nie miejmy najmniejszych złudzeń. Iż w jakimkolwiek stopniu była to samodzielna inicjatywa wówczas rządzących Polską. I PIS i PO bowiem dbają wzorowo o interesy hegemona zza Wielkiej Wody.

Niedawno, bo 9 października obchodziliśmy rocznicę śmierci księdza kanonika Pawła Włodkowica. 9 października 1435 roku zmarł ten wielki uczony, pisarz polityczny i religijny, aktywny uczestnik soboru w Konstancji (1414-1418), gdzie wystąpił przeciw Krzyżakom i ich sposobom nawracania siłą.

Mówił na tym soborze, iż narody pogańskie mają prawo do zachowania swych wierzeń. Głosił, że „nikomu nie wolno zaczepiać (zwłaszcza pod pretekstem szerzenia wiary) innowierców żyjących spokojnie we własnym państwie”.

Ta rocznica przypadała 11 października. Antoni Heda był zasłużonym polskim partyzantem z czasów II wojny światowej.

Urodził się 11 października 1916 roku w Małomierzycach. Był dzieckiem Jana, rolnika i Antoniny z Dziurów. Miał ośmioro rodzeństwa – pięciu braci i trzy siostry. W 1923 roku rozpoczął edukację w miejscowej szkole powszechnej. Nie wykazał się szczególnym talentem do nauki, ale w 1931 roku udało się mu dostać do Kolejowej Szkoły Technicznej w Radomiu. Jednocześnie podejmował się dorywczych prac, aby zapewnić sobie byt. Hedę opisywano jako ucznia słabego, ale ambitnego.

W Polsce, od czasów unii z Wielkim Księstwem Litewskim, prawie zawsze postrzega się Rosję jako zagrożenie, zazwyczaj największe i tylko w krótkich okresach na pozycję głównego wroga awansował ktoś inny. Potwierdza się to, co w jednym z poprzednich artykułów pisałem o fatalnych następstwach unii Polski z Litwą.