Pasażer

Radni listy piszą, jedni do prezydenta a inni do siebie nawzajem. Jednym i drugim zależy na wspólnej sprawie tylko widzianej odmiennie. Na to wszystko nakładają się hepeningi zwane dostojnie konferencjami prasowymi w czasie których, kolejni radni z błogosławieństwem swego guru strzelają pomysłami jak zwalczać kryzys, co to nie tylko globalny jest.

Znalazł się też jeden apel radnego, co by prezydent „obudził się z letargu”. Od razu usłyszałem głos ludu, że może niech się nie budzi, bo wtedy może być jeszcze gorzej. Kierowanie gminą przyrównywałem już w tym miejscu w poprzedniej kadencji do kierowania autobusem, w którym pasażerowie chcą jechać w różne kierunki a jednocześnie, co jakiś czas kierowca musi odganiać tych niesfornych, co to mu próbują zmieniać biegi i za kierownicę chwytać a i na hamulec naciskać. Siedząc w ostatnim rzędzie tego wehikułu wsłuchuję się w ten harmider i też mam od czasu do czasu poważne wątpliwości, czy aby dobrze jedziemy i czy umiejętności kierowcy nie są tylko potwierdzone kartą rowerową.

Co przystanek to wysiadają ci, co myśleli, że autobus jedzie we właściwym kierunku. Taka przynajmniej trasa widniała w początkowym rozkładzie jazdy. Nie wysiadają ci, którym kierunek jazdy jest obojętny, byle jechać a nie mozolić się pieszo. Im bliżej krańcówki to mam obawę, aby niektórzy nie zaczęli wyskakiwać w biegu między przystankami.

Nie da się kierować autobusem i jednocześnie dyskutować z pasażerami. Trzeba do tego mieć zaplecze warsztatowe, które profesjonalnie wspomaga kierującego. Wychodzi na to, że brakuje tego zaplecza a może raczej zorganizowania go w sposób zapewniający wyeksponowanie jego umiejętności. Toczy się wojny o drobiazgi a ważne rzeczy umykają nieodwracalnie. Budynek przy Dmowskiego to prawie sprawa honoru, ale układ komunikacyjny Piotrkowa to gdzieś w dalekim tle i z miernymi skutkami, patrz ostatnio, kładka nad autostradą A1 i droga alternatywna dla tejże. Skala problemu jest taka, że obecne zaniechania będą skutkować przez długie lata i czasami nieodwracalnie.

Doskonale zdaję sobie sprawę, że kierować wspomnianym autobusem nie jest łatwo a niektórym wyobraźni nie starcza by rzetelnie ocenić. Obserwuję, podobnie jak w innych gminach czy też parlamencie, uprawianie gry w dwa ognie. Tylko drużyna przeciwników ma ułatwione zadanie, bo składa się z doświadczonych zawodników i punktuje celnie tych, co wyszli na parkiet, chociaż powinni jeszcze poćwiczyć na skakance. I nie pomoże ładny kapitan drużyny, a szkoda, bo ciągle żyję nadzieją, że set można przegrać, ale meczbol jest jeszcze w zasięgu. Nie ma wyjścia, trzeba poprosić o czas, opieprzyć i koniecznie zmienić taktykę. Już słyszę głos, że najłatwiej być kibicem czy pasażerem. Pewnie tak, tylko jaki jest sens jeździć pustym autobusem czy grać przy pustej widowni

Michał R http://epiotrkow.pl/

10 marca